WHEN YOU INVITE PEOPLE TO "RAVE", YOU ARE INVITING

Revolution - Революция - Rivoluzione - Revolución - Επανάσταση - Révolution -革命

14.1.10

Οι Ρασιοναλιστές της Ανανέωσης


Του Ευκλείδη Τσακαλώτου
Δημοσιεύθηκε την Πέμπτη 14.1.2009 στην ΑΥΓΗ


"Ενώ η δική μας αριστερά συνεχίζει με τον γνωστό της αριστερισμό και αντιευρωπαϊσμό, το παράθυρο για προτάσεις που θα σπρώξουν την κυβέρνηση σε άλλη πορεία δεν θα παραμείνει ανοικτό για πολύ ακόμη. Πρέπει όσοι και όσες αναζητούν αυτή τη διαφορετική πορεία να ξεπεράσουν τις αναστολές και τα εμπόδια". Αυτά ισχυρίζεται ο Κώστας Κάρης σε πρόσφατο άρθρο του στην Αυγή (3/01/10).

Είναι καλό να σημειώσουμε ότι η ύπαρξη του αντιευρωπαϊσμού στον χώρο μας δεν προκύπτει από κάποια εμπειρική ανάλυση. Όπως και σε παρόμοιες παρεμβάσεις, του Γεράσιμου Γεωργάτου για παράδειγμα, η θέση συγκροτείται στο επίπεδο του a priori: δηλαδή καμία εμπειρική εξέλιξη, κανένα πραγματικό γεγονός, δεν μπορεί να τη διαψεύσει. Ότι πριν από τις ευρωεκλογές, σε συνέντευξη τύπου του Αλέξη Τσίπρα, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Γιώργος Σταθάκης, ο Γιάννης Μηλιός, και εγώ παρουσιάσαμε κάποιες απόλυτα ρεφορμιστικές προτάσεις για το σύμφωνο σταθερότητας, για την έκδοση ευρωομολόγων, και για ένα νέο ρυθμιστικό πλαίσιο για την ΕΚΤ, δεν μπορεί να έχει καμία σημασία. Με αυτό τον τρόπο ο ρασιοναλισμός εξοικονομεί και δυνάμεις - αν αγνοείς τις προτάσεις δεν χρειάζεται να συζητήσεις αν θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες. ... Συνέχεια... Για τον Κώστα Κάρη, αν τον καταλαβαίνω καλά, τις ρεαλιστικές προτάσεις τις χρειαζόμαστε γιατί οι ελίτ της χώρας δεν καταλαβαίνουν τη βαρύτητα αυτών που κρίνονται αυτή την εποχή. Όταν διαβάζεις τον Μαρξ, σε ξαφνιάζει πολλές φορές η απέχθεια που εκφράζει για τις ελίτ, για τις αξίες τους, τις πρακτικές τους, την απληστία τους (ακόμα και αν αυτή η απέχθεια συνυπάρχει με θαυμασμό για τον δυναμισμό τους). Διαβάζοντας τους σύγχρονους ανανεωτές, μένεις με την εντύπωση ότι οι ελίτ αποτελούνται από ομάδες περιορισμένης νοημοσύνης. Αλλά μην απελπιζόμαστε. Δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί από καλά καταρτισμένες προτάσεις από την ανανεωτική αριστερά. Δυστυχώς και αυτή η θέση δεν υπόκειται σε εμπειρική επαλήθευση. Ότι τόσοι και τόσοι (λιγότερες τόσες) σύμβουλοι, τεχνοκράτες και ειδικοί από τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς έχουν προσφέρει τις υπηρεσίες τους σε διάφορες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, χωρίς κάποια εμφανή μείωση της κουταμάρας αυτών των κυβερνήσεων, δεν έχει καμία σημασία.

Μήπως όμως δεν πρόκειται για κουταμάρα; Μήπως η διαφθορά, το πελατειακό σύστημα, και η φοροδιαφυγή, συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ταξικής κυριαρχίας στην Ελλάδα; Μήπως δηλαδή δεν αποτελούν διαστρεβλώσεις και υστερήσεις από τον «κανονικό» καπιταλισμό, αλλά συστατικά στοιχεία του δικού μας κοινωνικού σχηματισμού; Μήπως το χρέος και τα ελλείμματα αποκρυσταλλώνουν, πέρα από τις όποιες διαστρεβλώσεις, τη μορφή που έχει πάρει η παγκόσμια οικονομική κρίση, η αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, στη χώρα μας;

Η σύγχρονη ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά έχει προχωρήσει σε πολλές αναλύσεις για όλα αυτά τα θέματα. Στη Βιέννη αυτό το Σαββατοκύριακο (15 & 16/1) γίνεται συνέδριο του δικτύου (Transform!) των ερευνητικών ινστιτούτων των κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς, όπου θα συζητήσουμε την οικονομική κρίση και τις αντιδράσεις μας. Κατανοούμε ότι σε μια κρίση αυτό που αμφισβητείται είναι το γενικότερο μοντέλο της οικονομίας - έτσι έγινε στις δεκαετίες του τριάντα και του εβδομήντα. Κερδισμένος βγαίνει αυτός που ερμηνεύει καλύτερα τις αιτίες της κρίσης. Και η κουταμάρα των ελίτ ως ερμηνευτικό σχήμα, πολύ φοβάμαι, ότι αποτελεί κάτι λιγότερο από το αναζητούμενο. Συγχρόνως, έχουμε προχωρήσει σε προτάσεις, κάτι που οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες, που δεν έχουν ακόμη αποβάλει τον ιό του εμπειρισμού, μπορούν να επιβεβαιώσουν αν ανατρέξουν σε διάφορα συνεδριακά κείμενα, πρακτικά ημερίδων του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, αλλά και στον πολύ πλούσιο διάλογο που έχει γίνει σε πολλά από τα έντυπα της αριστεράς. Από τις προτάσεις αυτές, άλλες είναι άμεσα εφαρμόσιμες και άλλες χρειάζονται ζύμωμα, αλλά αναδεικνύουν νέες κατευθύνσεις. Και επειδή είναι έτσι τα πράγματα, αυτές οι προτάσεις είναι πρωτίστως για την κοινωνία. Πώς αλλιώς θα αλλάξουν οι συσχετισμοί; Πώς θα αρχίσουν τα άτομα να βλέπουν τον κόσμο αλλιώς;

Έχουμε όμως μια μεγάλη διαφορά από τους ρασιοναλιστές της ανανέωσης. Μερικές προτάσεις θα τις πάρουν τα κινήματα και θα τις τρέξουν, θα αποτελέσουν καταλύτες πειραμάτων αυτο-οργάνωσης, θα ξεπηδήσουν καμπάνιες, θα οργανωθεί κόσμος, θα γίνουν μέρος της κοινής λογικής της εποχής. Μερικές όμως δεν θα καρποφορήσουν. Θα χρειαστεί να τις ξαναδούμε. Με αυτό το τρόπο η στρατηγική της αριστεράς δέχεται και εμπειρική διάψευση. Και ακριβώς επειδή επιδιώκουμε αυτή τη διαλεκτική σχέση με την κοινωνία, δεν λέμε τα ίδια πράγματα σήμερα, που λέγαμε τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: