Οι Ορκς επιτίθενται στη Μέση Γη

... Συνέχεια... Read more!

"Me gustan las mujeres" (Μου αρέσουν οι γυναίκες)

Οταν οι θεϊκές δυνάμεις επιβάλλουν το νόμο τους!
Του Φ. Συρίγου, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία την 20.6.2010



 
Ολο το Μουντιάλ είναι ένας άνθρωπος, ο Μαραντόνα!


Σκούρο γυαλιστερό κοστούμι που, παρά το φάρδος του, αδυνατεί να φέρει σε λογαριασμό ένα κορμί το οποίο (όπως και το μυαλό του) δεν μπαίνει σε καλούπια. Δύο ρολόγια -ένα σε κάθε χέρι, για να βλέπει πότε την ώρα της Ν. Αφρικής και πότε του Μπουένος Αϊρες (χωρίς περιττές προσθέσεις ή αφαιρέσεις...). Και μια φλόγα που καίει αστείρευτη πάνω στη λευκή γραμμή που καθορίζει τα όρια του προπονητή και του παίκτη.


Κάποιοι λένε ότι ο Ντιεγκίτο, ως προπονητής, δεν είναι αντάξιος των μεγάλων ποδοσφαιριστών της Αργεντινής. Κάποιοι άλλοι ότι δεν είναι καν προπονητής. Οι ανόητοι νομίζουν ότι έτσι τον μειώνουν. Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο μεγάλος αιρετικός απλά δεν έχει σκοτώσει τον παίκτη μέσα του και γι' αυτό ακριβώς χορεύει πάνω στην άσπρη γραμμή, έτοιμος να μπουκάρει μέσα...


Και ταυτόχρονα να απαντήσει σε κάθε πρόκληση. Με πιο απλή το κυνηγητό της ασπρόμαυρης μπάλας, κάθε φορά που αυτή κυλάει προς τη μεριά του, γεγονός που σ' αυτό το Μουντιάλ τον καθιέρωσε ως το πρώτο μπολ-μπόι με γυαλιστερό κοστούμι!


Οχι, μπορεί ο Μαραντόνα κάποιες στιγμές να μοιάζει με καρτούν, αλλά, όμως, δεν είναι. Απλά είναι ο εαυτός του. Εκρηκτικός, ενστικτώδης, παρορμητικός, αλλά και με ένα ισοπεδωτικό χιούμορ που καθώς πηγάζει μέσα από τον απροσμέτρητο εγωισμό του μπορεί να σκοτώσει κάθε αντίπαλο. Και φυσικά πρώτο πρώτο τον «πολιτικά ορθό» υπηρέτη του συστήματος, Πελέ, ο οποίος, σε μια έξαρση... μετριοφροσύνης, είπε ότι τάχα ο Θεός τον έστειλε στη γη για να διδάξει ποδόσφαιρο! Και ο Ντιεγκίτο τού απάντησε με το μνημειώδες: «Απ' όσο πάντως θυμάμαι, εγώ δεν έστειλα κανέναν...».

Συνέχεια... Read more!

αναδιαπραγμάτευση του χρέους

O μηχανισμός ΕΕ-ΔΝΤ που δημιουργήθηκε για να βοηθηθεί η χώρα να επιστρέψει στις αγορές -καθώς τα spreads κάνουν απαγορευτικό το δανεισμό - είναι ελλιπής κατά την εξής έννοια.
Καθώς στη δευτερογενή αγορά ομολόγων οι "επενδυτές" στριμώχνονται να ξεφορτωθούν τα χαρτιά μας όσο-όσο, τα spreads των δεκαετών χτές ήταν στο 9,5% και αυτά των 2-τών-3ετών ήταν πάνω από το 15%. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει μεγάλη προσφορά και καθόλου ή μικρή ζήτηση από "τολμηρούς". Επίσης σημαίνει πως η χώρα δεν πρόκειται να βρεί "έλλογους" χρηματοδότες πλην του μηχανισμού στο ορατό μέλλον. Όμως αυτό δεν είναι μια μεγάλη ευκαιρία αναδιάρθρωσης (haircut) του χρέους; Πόσο ευκολότερο θα ήταν, αν ένα μέρος των 110δις - π.χ ένα αποθεματικό 20~30 δις - ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί άμεσα για αναδιάρθρωση του χρέους. Άλλωστε τύποις, ο σκοπός του μηχανισμού είναι αυτός ακριβώς, δηλαδή "η επιστροφή μας στις αγορές" ώστε να δανειζόμαστε απευθείας από αυτές. Βέβαια, το καλύτερο θα ήταν η ΕΚΤ να αποφάσιζε να αγοράσει μέρος των δημόσιων χρεών μελών της ευρωζώνης, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Ένα παράδειγμα: Το 1 δις ομόλογο που εξέδωσε ο σ. Αλογοσκούφης και λήγει σε δύο χρόνια, η Goldman Sachs σήμερα το ξεφορτώνεται στην αγορά με 850 εκ. Αυτό μας δείχνει ο δείκτης των spread της δευτερογενούς αγοράς ομολόγων.
Αν είχαμε επομένως την δυνατότητα να επαναγοράσουμε τέτοια ομόλογα ύψους 10 δις σε αυτές τις τιμές θα πετυχαίναμε:
α) και την επαναδιάρθρωση του χρέους σε μακρύτερο χρόνο (καθώς θα επαναγοράζαμε βραχυχρόνια ομόλογα)
β) θα πιέζαμε αρκετά προς τα κάτω τα spreads αφού θα απορροφούσαμε προσφορά και
γ) το κυριώτερο θα μειώναμε το χρέος. Στο παράδειγμά μας, θα εξοικονομούσαμε χρέος πάνω από 1 δις στα 10 δις χρέους καθώς είναι 18~19% το περιθώριο των διετών-τριετών (15% τα spread + 4% το κόστος αντίστοιχων γερμανικών) και μόλις 5% το κόστος δανεισμού από την ΕΕ και ΔΝΤ.
Μπορούμε επομένως να συμπεράνουμε βάσιμα δύο πράγματα: το ένα είναι πως ο μηχανισμός ουσιαστικά δεν είναι για να μας "βοηθήσει", αλλά για να αναπροσαρμόσει μεγάλο μέρος του χρέους μας που αυτή τη στιγμή ανήκει σε ιδιώτες (που έχουν πολλά να χάσουν σε περίπτωση αναδιαπραγμάτευσης ή πτώχευσης) σε χρέος προς κράτη, τα οποία όμως δεν σβήνονται ποτέ. Το Δεύτερο είναι η εμπέδωση των περιοριστικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών στους λαούς της Ευρώπης.


Μ.Κ.
... Συνέχεια... Read more!

This might hurt a little

... Συνέχεια... Read more!

επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια...

Ευτυχώς ήταν ο Μανώλης Γλέζος που έχει αποδείξει πως αντέχει και όχι ο οποιοσδήποτε από εμάς που λαπαδιάζουμε...
... Συνέχεια... Read more!

Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί....

περφόρμανς του Giorgio Gaber
;-)
... Συνέχεια... Read more!

Έχουμε υποστεί λοβοτομή;

Του Χρήστου Λάσκου, Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ στις 2.2.2010

Είναι δεδομένο πως ζούμε τη χειρότερη στιγμή για μια ολόκληρη γενιά. Εκεί που θεωρούνταν προφανές πως στον αναπτυγμένο κόσμο λίγο ή πολύ το μέλλον θα είναι πρόοδος διαρκής και ευημερία διασφαλισμένη, τα δύο τελευταία χρόνια η κρίση ήρθε να υπενθυμίσει πόσο κακό εμπεριέχει στη δυναμική του την ίδια αυτό που λέμε καπιταλισμό. Κι έχει σημασία να τονιστεί πως η εξέλιξη αυτή ήρθε σε μια περίοδο που του γίνονταν όλα τα χατήρια: τι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, τι αύξηση των ανισοτήτων στο εσωτερικό και στο διεθνές πεδίο σε πρωτοφανές ιστορικά επίπεδο, τι απεριόριστες δυνατότητες για κερδοφόρες επενδύσεις... Όλα υπέρ των κατόχων του κεφαλαίου, όλα τα χαρτιά δικά τους. Τόσο πολύ που είναι τώρα χωρίς δικαιολογίες. Δεν μπορούν να επικαλεστούν εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία των θαυματουργών αγορών, της σπουδαίας αυτής εφεύρεσης παραγωγής πλούτου για κάποιους, δηλαδή, τελικά, για όλους. Δεν μπορούν να υποστηρίξουν πως τους φταίνε οι άλλοι: αντίθετα, οι άλλοι αποδείχτηκαν πολύ μεγαλόψυχοι όταν χρειάστηκαν να τους σώσουν -έστω κι αν δεν ρωτήθηκαν γι’ αυτό.
H διαδικασία αυτή είναι τόσο εμφανής ιδεολογικός εξευτελισμός των «πλεονεκτημάτων του καπιταλισμού» ως κοινωνικού συστήματος που, κανονικά, θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει ήδη μια πορεία αμφισβήτησής του. Ο βασιλιάς είναι γυμνός, ξεβράκωτος μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Γιατί, λοιπόν, συνεχίζει τόσο απόλυτα αυτός και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι να ορίζουν το παιχνίδι; Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες μας τις «θυσίες» που τους ζητούνται ως εύλογες, αναγκαίες, όπως δείχνουν πρόσφατες δημοσκοπήσεις; Γιατί φαίνεται σα να έχουμε υποστεί μαζική λοβοτομή; Νομίζω πως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να διερευνήσουμε προσεκτικά πιθανές απαντήσεις.

H φωτογραφία εμπνευσμένη από τη δουλειά του Chickadee Child's... Συνέχεια...Η πρώτη -και βάσιμη, προφανώς- είναι πως οι πολιτικοί εκπρόσωποι των κατώτερων τάξεων είναι, για μια σειρά από λόγους, ανεπαρκείς και αδύναμοι να επιτελέσουν τον ρόλο τους, ν' ανταποκριθούν στους λόγους της ύπαρξής τους. Ακόμη κι όταν δεν ταλανίζονται από όσα, γελοία και σοβαρά, απασχολούν τελευταία τη δική μας, την εθνική μας, αριστερά, δεν φαίνεται να τα πολυκαταφέρνουν να ανταποκριθούν στα μεγάλα καθήκοντα της περιόδου.
Φυσικά, η κατάρρευση των κρατικών εγχειρημάτων που μίλησαν εμπράκτως «στ' όνομά μας» στη διάρκεια του 20ού αιώνα -αλλά, και πριν την κατάρρευση ήδη, ο αποκρουστικός εν πολλοίς βίος και πολιτεία τους- βαραίνει καθοριστικά στη σημερινή μας αδυναμία. Δεν είναι απλό πράγμα να αφαιρέσεις τη σκουριά πολλών δεκαετιών μέσα σε λίγα χρόνια. Η υπόθεσή μας, πρέπει να το παραδεχτούμε, έχει μαγαριστεί. Έστω κι αν παραμένει η μοναδική, άξια ν' αγωνιστείς γι' αυτήν, υπόθεση, η πειστικότητά της έχει σε μεγάλο βαθμό αποδυναμωθεί. Κάποιοι, μάλιστα, θεώρησαν, σε εποχές δικαιολογημένης λιποψυχίας, πως δεν υπάρχει επιστροφή, πως η ήττα είναι ανεπανόρθωτη. Όπως σημείωνε ο Τέρι Ήγκλετον, στην αρχή της δεκαετίας του '90, «η μάχη δόθηκε και χάθηκε», η κατάσταση, ως προς αυτό, είναι μη αναστρέψιμη -και ο Θεός βοηθός.
Μια δεύτερη απάντηση είναι αυτή που σχολίασε πριν από μερικές μέρες (Ελευθεροτυπία, 8 Ιανουαρίου) ο Νικόλας Σεβαστάκης, με αναφορά ένα κείμενο του γλωσσολόγου Ραφαέλε Σιμόνε, επιχειρώντας να τοποθετηθεί στο μείζον ερώτημα: γιατί ο προηγμένος κόσμος φαίνεται να αποβάλλει από το σώμα του τα ριζοσπαστικά οράματα της αριστεράς; Αφού προσθέσει στην πρώτη μας απάντηση κι άλλες αντίστοιχες, όπως η προσχώρηση της εκσυγχρονισμένης σοσιαλδημοκρατίας στον μεταμοντέρνο καπιταλισμό ή η πασιφανής φθορά των οργανωτικών προτύπων της Αριστεράς, μεταξύ άλλων, θα επιχειρήσει να αναφερθεί σε κάτι που δεν αφορά την Αριστερά, αλλά πρωτίστως αυτούς που θέλει αυτή να εκφράζει πολιτικά.
Πρόκειται γι' αυτό που θα ονομάσω «ανθρωπολογικό επιχείρημα», το επιχείρημα, δηλαδή, που υποστηρίζει πως, εκτός των άλλων, έχουμε σήμερα και μια μεταλλαγή ανθρωπολογικού τύπου, η οποία οδηγεί όχι σε υποταγή στον καπιταλισμό και τις αξίες του, αλλά σε «οικειοθελή» προσχώρηση. Αυτό είναι που κάνει την αριστερά ακόμη πιο αναποτελεσματική: οι αξίες και τα προτάγματά της ανήκουν σε έναν «άλλο κόσμο», εκλαμβάνονται περισσότερο ως οιονεί θρησκευτικού τύπου. Ας δούμε λίγο λεπτομερέστερα τη θέση του Σιμόνε, όπως την αποδίδει ο Σεβαστάκης: «Η κοινωνική δικαιοσύνη, η εθελούσια μοιρασιά του πλούτου, η αλληλεγγύη εμφανίζονται ως κάτι το τεχνητό και το ξένο προς τη φυσική κίνηση των επιθυμιών του σύγχρονου πολίτη/πελάτη. Αντίθετα με την εξωτερική και επίπλαστη φύση των [προηγούμενων] αριστερών προταγμάτων, μια ορισμένη δεξιά, ... η «νέα δεξιά», αισθάνεται σαν το ψάρι στο νερό με την πολυδύναμη ανάπτυξη των φυσικών ορέξεων των ατόμων στα πλαίσια μιας πλανητικής κουλτούρας της κατανάλωσης και της υλικής ευζωίας.
Το κλειδί για την ηγεμονία αυτής της νέας δεξιάς βρίσκεται, άλλωστε, στην ικανότητά της να διεισδύει ευκολότερα στο σύστημα των ηθών και στην αυθόρμητη ιδεολογία όχι μόνο των προνομιούχων, αλλά και των φτωχών και αποκλεισμένων [...] Ενώ η νέα δεξιά γίνεται όλο και πιο πραγματιστική και ευαίσθητη, όλο και πιο ικανή να διαθλά αποτελεσματικά τον σοβινισμό της ευζωίας των προνομιούχων και τις φαντασιώσεις επιτυχίας των φτωχότερων, την προσδοκία για περισσότερη αστυνόμευση και συγχρόνως για περισσότερο fun, η αριστερά και ιδίως εκείνη που δεν υιοθετεί ένα σουπερ-λάιτ πρόγραμμα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της ιστορικής νέκρωσης». Έχει τροποποιήσει ο καπιταλιστικός πολιτισμός σε τέτοιο -και οριστικό;- βαθμό τον «πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης», ώστε να είναι ανέφικτη η αμφισβήτηση του βασιλιά, έστω κι αν είναι ολοκληρωτικά γυμνός, όπως σήμερα.
***
Και οι δύο απαντήσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για την τωρινή μας δραστηριότητα. Δίνουν ένα άρωμα δονκιχωτισμού στις ενέργειές μας. Διαμορφώνουν απαισιόδοξες, σχεδόν πένθιμες, προοπτικές για τα προτάγματά μας. Και δεν είναι, δυστυχώς, μικρή η αληθοφάνειά τους.
Ο Γκράμσι, σε αντίστοιχα σκοτεινές εποχές, απαντούσε στην απαισιοδοξία της διάνοιας με την αισιοδοξία της βούλησης. Έχουμε, λίγα έστω, για να πατήσουμε: Σιάτλ, Γένοβα, αντιπολεμικά συλλαλητήρια των δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, οι «σοσιαλισμοί του 21ου αιώνα» στη Λατινική Αμερική...
Δεν θα παρουσιάσω εδώ λόγους για να αισιοδοξούμε. Υπάρχουν, αλλά τους αφήνω γι’ άλλη φορά. Θα μείνω μόνο σε μια νύξη παρατηρώντας κάποιες από τις ενέργειες του γυμνού βασιλιά και των ακολούθων του. Δίνω το λόγο στον ιστορικό του Χάρβαρντ, Νάιαλ Φέργκιουσον: «Θα χυθεί αίμα, με την έννοια πως μια τόσο μεγάλη κρίση αναμένεται να οξύνει τις πολιτικές και οικονομικές συγκρούσεις και να αποσταθεροποιήσει μερικές χώρες». Και τι κάνουν μπροστά σε αυτό; Όπως σημειώνει ο Ρούσος Βρανάς, στη στήλη του στα Νέα, «[α]πό τα μέσα του περασμένου έτους... οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ΜΙ5 και Ειδικός Κλάδος παρακολουθούν ταραξίες που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την οργή όσων έχουν χάσει τη δουλειά τους. Και στη Γερμανία ένας τερατώδης ηλεκτρονικός υπολογιστής άρχισε να καταγράφει και να αποθηκεύει τα προσωπικά δεδομένα 40 εκατομμυρίων εργαζομένων...». Αυτοί, λοιπόν, κάτι φοβούνται. Νομίζω πως και κάτι περισσότερο ξέρουν. Ας ποντάρουμε προς το παρόν έστω σ’ αυτό. Θα επανέλθω...

Read more!

In order to placate financial markets

Για να εξευμενιστεί ο Αλμούνια, μισθωτοί και συνταξιούχοι καθοδηγούμενοι από κυβερνητικά στελέχη, προωθούνται σε μαζική θυσία.

... Συνέχεια... Read more!

So, are we now turning left or right?

Εμπνευσμένο από τη δουλειά του iammikeb's
... Συνέχεια... Read more!

True ecologists love garbage

H απόδοση στο tvxs
... Συνέχεια... Read more!

The event

A drawing by Alain Badiou, handed out during his Nov 18, 2006 lecture entitled "Truth procedure in politics, with some original drawings" held at the Miguel Abreu Gallery in New York City.

Από την wikipedia
... Συνέχεια... Read more!

Οι Ρασιοναλιστές της Ανανέωσης

Του Ευκλείδη Τσακαλώτου
Δημοσιεύθηκε την Πέμπτη 14.1.2009 στην ΑΥΓΗ

"Ενώ η δική μας αριστερά συνεχίζει με τον γνωστό της αριστερισμό και αντιευρωπαϊσμό, το παράθυρο για προτάσεις που θα σπρώξουν την κυβέρνηση σε άλλη πορεία δεν θα παραμείνει ανοικτό για πολύ ακόμη. Πρέπει όσοι και όσες αναζητούν αυτή τη διαφορετική πορεία να ξεπεράσουν τις αναστολές και τα εμπόδια". Αυτά ισχυρίζεται ο Κώστας Κάρης σε πρόσφατο άρθρο του στην Αυγή (3/01/10).

Είναι καλό να σημειώσουμε ότι η ύπαρξη του αντιευρωπαϊσμού στον χώρο μας δεν προκύπτει από κάποια εμπειρική ανάλυση. Όπως και σε παρόμοιες παρεμβάσεις, του Γεράσιμου Γεωργάτου για παράδειγμα, η θέση συγκροτείται στο επίπεδο του a priori: δηλαδή καμία εμπειρική εξέλιξη, κανένα πραγματικό γεγονός, δεν μπορεί να τη διαψεύσει. Ότι πριν από τις ευρωεκλογές, σε συνέντευξη τύπου του Αλέξη Τσίπρα, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Γιώργος Σταθάκης, ο Γιάννης Μηλιός, και εγώ παρουσιάσαμε κάποιες απόλυτα ρεφορμιστικές προτάσεις για το σύμφωνο σταθερότητας, για την έκδοση ευρωομολόγων, και για ένα νέο ρυθμιστικό πλαίσιο για την ΕΚΤ, δεν μπορεί να έχει καμία σημασία. Με αυτό τον τρόπο ο ρασιοναλισμός εξοικονομεί και δυνάμεις - αν αγνοείς τις προτάσεις δεν χρειάζεται να συζητήσεις αν θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες. ... Συνέχεια... Για τον Κώστα Κάρη, αν τον καταλαβαίνω καλά, τις ρεαλιστικές προτάσεις τις χρειαζόμαστε γιατί οι ελίτ της χώρας δεν καταλαβαίνουν τη βαρύτητα αυτών που κρίνονται αυτή την εποχή. Όταν διαβάζεις τον Μαρξ, σε ξαφνιάζει πολλές φορές η απέχθεια που εκφράζει για τις ελίτ, για τις αξίες τους, τις πρακτικές τους, την απληστία τους (ακόμα και αν αυτή η απέχθεια συνυπάρχει με θαυμασμό για τον δυναμισμό τους). Διαβάζοντας τους σύγχρονους ανανεωτές, μένεις με την εντύπωση ότι οι ελίτ αποτελούνται από ομάδες περιορισμένης νοημοσύνης. Αλλά μην απελπιζόμαστε. Δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί από καλά καταρτισμένες προτάσεις από την ανανεωτική αριστερά. Δυστυχώς και αυτή η θέση δεν υπόκειται σε εμπειρική επαλήθευση. Ότι τόσοι και τόσοι (λιγότερες τόσες) σύμβουλοι, τεχνοκράτες και ειδικοί από τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς έχουν προσφέρει τις υπηρεσίες τους σε διάφορες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, χωρίς κάποια εμφανή μείωση της κουταμάρας αυτών των κυβερνήσεων, δεν έχει καμία σημασία.

Μήπως όμως δεν πρόκειται για κουταμάρα; Μήπως η διαφθορά, το πελατειακό σύστημα, και η φοροδιαφυγή, συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ταξικής κυριαρχίας στην Ελλάδα; Μήπως δηλαδή δεν αποτελούν διαστρεβλώσεις και υστερήσεις από τον «κανονικό» καπιταλισμό, αλλά συστατικά στοιχεία του δικού μας κοινωνικού σχηματισμού; Μήπως το χρέος και τα ελλείμματα αποκρυσταλλώνουν, πέρα από τις όποιες διαστρεβλώσεις, τη μορφή που έχει πάρει η παγκόσμια οικονομική κρίση, η αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, στη χώρα μας;

Η σύγχρονη ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά έχει προχωρήσει σε πολλές αναλύσεις για όλα αυτά τα θέματα. Στη Βιέννη αυτό το Σαββατοκύριακο (15 & 16/1) γίνεται συνέδριο του δικτύου (Transform!) των ερευνητικών ινστιτούτων των κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς, όπου θα συζητήσουμε την οικονομική κρίση και τις αντιδράσεις μας. Κατανοούμε ότι σε μια κρίση αυτό που αμφισβητείται είναι το γενικότερο μοντέλο της οικονομίας - έτσι έγινε στις δεκαετίες του τριάντα και του εβδομήντα. Κερδισμένος βγαίνει αυτός που ερμηνεύει καλύτερα τις αιτίες της κρίσης. Και η κουταμάρα των ελίτ ως ερμηνευτικό σχήμα, πολύ φοβάμαι, ότι αποτελεί κάτι λιγότερο από το αναζητούμενο. Συγχρόνως, έχουμε προχωρήσει σε προτάσεις, κάτι που οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες, που δεν έχουν ακόμη αποβάλει τον ιό του εμπειρισμού, μπορούν να επιβεβαιώσουν αν ανατρέξουν σε διάφορα συνεδριακά κείμενα, πρακτικά ημερίδων του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, αλλά και στον πολύ πλούσιο διάλογο που έχει γίνει σε πολλά από τα έντυπα της αριστεράς. Από τις προτάσεις αυτές, άλλες είναι άμεσα εφαρμόσιμες και άλλες χρειάζονται ζύμωμα, αλλά αναδεικνύουν νέες κατευθύνσεις. Και επειδή είναι έτσι τα πράγματα, αυτές οι προτάσεις είναι πρωτίστως για την κοινωνία. Πώς αλλιώς θα αλλάξουν οι συσχετισμοί; Πώς θα αρχίσουν τα άτομα να βλέπουν τον κόσμο αλλιώς;

Έχουμε όμως μια μεγάλη διαφορά από τους ρασιοναλιστές της ανανέωσης. Μερικές προτάσεις θα τις πάρουν τα κινήματα και θα τις τρέξουν, θα αποτελέσουν καταλύτες πειραμάτων αυτο-οργάνωσης, θα ξεπηδήσουν καμπάνιες, θα οργανωθεί κόσμος, θα γίνουν μέρος της κοινής λογικής της εποχής. Μερικές όμως δεν θα καρποφορήσουν. Θα χρειαστεί να τις ξαναδούμε. Με αυτό το τρόπο η στρατηγική της αριστεράς δέχεται και εμπειρική διάψευση. Και ακριβώς επειδή επιδιώκουμε αυτή τη διαλεκτική σχέση με την κοινωνία, δεν λέμε τα ίδια πράγματα σήμερα, που λέγαμε τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες. Read more!