αναδιαπραγμάτευση του χρέους

O μηχανισμός ΕΕ-ΔΝΤ που δημιουργήθηκε για να βοηθηθεί η χώρα να επιστρέψει στις αγορές -καθώς τα spreads κάνουν απαγορευτικό το δανεισμό - είναι ελλιπής κατά την εξής έννοια.
Καθώς στη δευτερογενή αγορά ομολόγων οι "επενδυτές" στριμώχνονται να ξεφορτωθούν τα χαρτιά μας όσο-όσο, τα spreads των δεκαετών χτές ήταν στο 9,5% και αυτά των 2-τών-3ετών ήταν πάνω από το 15%. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει μεγάλη προσφορά και καθόλου ή μικρή ζήτηση από "τολμηρούς". Επίσης σημαίνει πως η χώρα δεν πρόκειται να βρεί "έλλογους" χρηματοδότες πλην του μηχανισμού στο ορατό μέλλον. Όμως αυτό δεν είναι μια μεγάλη ευκαιρία αναδιάρθρωσης (haircut) του χρέους; Πόσο ευκολότερο θα ήταν, αν ένα μέρος των 110δις - π.χ ένα αποθεματικό 20~30 δις - ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί άμεσα για αναδιάρθρωση του χρέους. Άλλωστε τύποις, ο σκοπός του μηχανισμού είναι αυτός ακριβώς, δηλαδή "η επιστροφή μας στις αγορές" ώστε να δανειζόμαστε απευθείας από αυτές. Βέβαια, το καλύτερο θα ήταν η ΕΚΤ να αποφάσιζε να αγοράσει μέρος των δημόσιων χρεών μελών της ευρωζώνης, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Ένα παράδειγμα: Το 1 δις ομόλογο που εξέδωσε ο σ. Αλογοσκούφης και λήγει σε δύο χρόνια, η Goldman Sachs σήμερα το ξεφορτώνεται στην αγορά με 850 εκ. Αυτό μας δείχνει ο δείκτης των spread της δευτερογενούς αγοράς ομολόγων.
Αν είχαμε επομένως την δυνατότητα να επαναγοράσουμε τέτοια ομόλογα ύψους 10 δις σε αυτές τις τιμές θα πετυχαίναμε:
α) και την επαναδιάρθρωση του χρέους σε μακρύτερο χρόνο (καθώς θα επαναγοράζαμε βραχυχρόνια ομόλογα)
β) θα πιέζαμε αρκετά προς τα κάτω τα spreads αφού θα απορροφούσαμε προσφορά και
γ) το κυριώτερο θα μειώναμε το χρέος. Στο παράδειγμά μας, θα εξοικονομούσαμε χρέος πάνω από 1 δις στα 10 δις χρέους καθώς είναι 18~19% το περιθώριο των διετών-τριετών (15% τα spread + 4% το κόστος αντίστοιχων γερμανικών) και μόλις 5% το κόστος δανεισμού από την ΕΕ και ΔΝΤ.
Μπορούμε επομένως να συμπεράνουμε βάσιμα δύο πράγματα: το ένα είναι πως ο μηχανισμός ουσιαστικά δεν είναι για να μας "βοηθήσει", αλλά για να αναπροσαρμόσει μεγάλο μέρος του χρέους μας που αυτή τη στιγμή ανήκει σε ιδιώτες (που έχουν πολλά να χάσουν σε περίπτωση αναδιαπραγμάτευσης ή πτώχευσης) σε χρέος προς κράτη, τα οποία όμως δεν σβήνονται ποτέ. Το Δεύτερο είναι η εμπέδωση των περιοριστικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών στους λαούς της Ευρώπης.


Μ.Κ.
... Συνέχεια...