Μασκοφόροι, Ενοπλοι, Κρανοφόροι, Ασπιδοφόροι, Ανώνυμοι Κρατικοί Καταστολείς

1ον Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να προστατέψουν και αυτοί την υγεία τους, όπως τα ΜΑΤ που φορούν μάσκες με φίλτρα πριν να εκσφενδονίσουν τα δηλητήριά τους. Δηλαδή τα ΜΑΤ είναι μασκοφόροι.Οι πολίτες πράγματι φορούν μαντήλια για να φιλτράρουν τα χημικά που τους πετάνε, ενίοτε επειδή τα μαντήλια πέφτουν και δεν συγκρατούν σφιχτά το στόμα και τη μύτη, μια κουκούλα μπορεί να το βαστάει στη θέση του το μαντήλι, φυσικά υπάρχει και το κασκόλ μόνον που σε στιγμές ανάγκης δεν δένεται εύκολα και γλιστράει. Άρα οι κουκουλοφόροι από άμυνα και από ανάγκη υπάρχουν απέναντι στους μασκοφόρους δημόσιους λειτουργούς.

2ον Η ιστορία αυτή ισχύει τουλάχιστον από τις πρώτες διαδηλώσεις μετά την πτώση της χούντας, φυσικά και για λόγους προφύλαξης και μη αναγνωρισιμότητας. Και εδώ ερχόμαστε στο άλλο θέμα όπου οι διάφοροι ειδήμονες το παίζουν παρθένες, πρέπει αυτός που διαδηλώνει να είναι αναγνωρίσiμος και καταγράψιμος; Ποια είναι αυτή η λογική που λέει δεν έχω τίποτα να φοβηθώ;

3ον Τα ΜΑΤ και οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν πάντα κρυμμένα τα διακριτικά τους -εμείς γιατί πρέπει να τα δείχνουμε; Μήπως αυτή δεν είναι μια ασφαλίτικη λογική!
... Συνέχεια...
4ον Αυτά που ρίχνουν οι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει να είναι δηλητηριώδη, εκκωφαντικά, σφαίρες από καουτσούκ κ.λπ. -ποιος προστατεύει τη δημόσια υγεία του πληθυσμού; Παράδειγμα: είχα πάει την Κυριακή το παιδί μου στο Α. Κυριακού και δεν μπορούσαν τα παιδιά να αναπνεύσουν μέσα στο κτίριο του νοσοκομείου γιατι ο αέρας έφερε μέσα τα δακρυγόνα και τέλος ποιος τους είπε πως έχουν το δικαίωμα να κρύβουν τα διακριτικά τους;

5ον Υπόθεση εργασίας: Αν είχαν διάθεση οι διαδηλωτές και χρήματα να είναι ίσοι με τα παλληκάρια για να βρίσκονται σε ισότιμη αντιπαράθεση, τι θα έκανε το κράτος; Τώρα τους λοιδορεί σαν κουκουλοφόρους λέγοντάς τους πως κακώς δεν κάθεστε να πνιγείτε από τα δηλητήρια που σας ρίχνω αλλά προφυλάσσετε τον εαυτό σας κιόλας και δεν σας αναγνωρίζω μ' αυτές τις κουκούλες! Κι αν λοιπόν η σύγκρουση γίνει με κράνη, κι αν έχουνε κι άλλα τσιμπράγκαλα όπως τα ΜΑΤ -τότε παιδιά ποιός θα τρέχει και δεν θα προφταίνει; Και βέβαια κανένα ΜΑΤ δεν θα ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπο με τον οργισμένο πολιτικά κόσμο που θα έχει τα ίδια παιχνίδια με εκείνον στα χέρια του.

6ον Όλη η απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι στην κριτική για τη χρήση όπλων από την αστυνομία, πως είναι μεμονωμένα γεγονότα και η φοβική στάση της κυβέρνησης να μην δούμε κοινωνική διάσταση στη νεολαιίστικη εξέγερση μπορεί να οδηγήσει σε δύσκολες και μπερδεμένες καταστάσεις που δεν εξυπηρετούν παρά μόνον τη συγκάλυψη των πραγματικων αιτίων με στόχο την καταπάτηση των δικαιωμάτων για μόρφωση, υγεία, εργασία, κοινωνική ειρήνη και τον εξευτελισμό του ανθρώπου.

7ον Κάτω από την κουκούλα βέβαια υπάρχουν και αυτοί που ασκούν βία όπως στα γήπεδα ή σε κάθε εκδήλωση που καταλήγει άσχημα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μασκοφόρους -από αυτούς μάλιστα ξεκίνησαν τα γεγονότα αλλά και συνεχίστηκαν- ευτυχώς είχανε ξεχάσει να φοράνε μάσκες μια που δεν υπήρχαν δακρυγόνα. Γιατι δεν λέει κανείς τίποτα ενάντια στους κουκουλοφόρους των σούπερ μάρκετ που μοιράζουν τα τρόφιμα; Η κουκούλα δεν κάνει τον παπά αλλά η μάσκα φέρει την υπογραφή της εξουσίας.

8ον Ο Αλέξανδρος μαζεύτηκε, έσκυψε να προφυλάξει το κορμί του όταν συνάντησε τον τρόμο. Μήπως εσείς θαρραλέoι μου θα ανοίγατε τα πουκάμισά σας και θα προτείνατε τα στιβαρά σας στήθη βροντοφωνάζοντάς του βάρα με στο στήθος, ρε! Έχετε τρελαθεί, να μην υπολογίζετε στο ότι στατιστικά, παγκόσμια, οι περισσότερες τέτοιες πράξεις αστυφυλάκων -εξ ορισμού λοιπόν- χαρακτηρίζονται εξοστρακισμός! Aλλά παράλληλα δεν έχετε αντιληφθεί στατιστικά ότι όταν έχεις 100 ανθρώπους μπροστά σου και ρίξεις 10 σφαίρες στον αέρα το αποτέλεσμα εξοστρακισμού που να πετύχει στόχο είναι περίπου μηδενικό! Εγώ στο Ναυτικό το έμαθα εσείς που είσαστε επαγγελματίες δεν ακούσατε πόσο από τον εξοστρακισμό χάνει διεισδυτική δύναμη η σφαίρα και τέλος μην μου πείτε πως δεν γνωρίζετε πως υπάρχουν σφαίρες που δείχνουν εξοστρακισμένες πριν να χρησιμοποιηθούν! Και δείξατε, βρήκατε το σημάδι εξοστρακισμού σ' έναν τοίχο ή κολώνα και βέβαια όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες δεν ξέρουν τίποτα για τον φόνο!

Τέλος, αυτό που ξεκίνησε με τόσο αυθεντικό τρόπο, ανένταχτο σε στεγανά και μικροκομματισμούς, πέρα από τις ψηφοθηρικές αντιπαραθέσεις, παρακαλώ σεβαστείτε το, είναι τα παιδιά μας. Αφήστε τα ήσυχα να προσδιορίσουν έναν ουσιαστικότερο δρόμο. Επιτρέψτε τους να είναι διαφορετικά από εμάς. Απαιτήστε από τη σημερινή και την αυριανή κυβέρνηση να αναγκάσει την αστυνομία να σέβεται τους πολίτες και να προστατεύει τις περιουσίες τους για να μην το χρεώνουνε στο κίνημα των προβληματισμένων αυτών νέων. Αλλά να το χρεώνουν εκεί που πρέπει δηλαδή στην σκόπιμη απουσία της αστυνομίας τις πρώτες μέρες, δηλαδή στον ψηφοθηρικό σχεδιασμό της κυβέρνησης άς τους να καούν και θα τους αποζημιώσουμε (κάηκε όλη η Ελλάδα πέρσι και φέτος ζητάνε και τα τριχίλιαρα πίσω, την ψήφο τους την πήραν!) ή στον άλλον θαυμάσιο σχεδιασμό ας τους να τα κάψουν για να στραφεί ο κόσμος εναντίον τους, έξυπνο, μπράβο! Κάηκαν όμως τόσα μαγαζιά και το κίνημα συνεχίζει με αμείωτο κέφι, θάρρος και αγωνιστικότητα.

Το ταξίδι σας ξεκίνησε σ' αυτήν τη μεγάλη, θαρραλέα περιπέτεια, ο αγώνας δεν σταματάει και η ζωή μπορεί και πρέπει να επαναπροσδιορίζεται. Είμαι μαζί σας.

Του Κωστή Τριανταφύλλου (δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 25.12.2008)
Read more!

Does Democracy Really Work?

... Συνέχεια...
Μα.. δεν λειτουργεί η δημοκρατία!

Αν λειτουργούσε, τότε για παράδειγμα ο Υπ.Παιδείας Στυλιανίδης δεν θα χαρακτήριζε "απερίσκεπτο" τον αστυνομικό που δολοφόνησε ένα παιδί και "εγκληματία" τον συμμαθητή του που πέταξε νεράντζια! Βέβαια πού να βρουν ισορροπία τα παχύδερμα.

Αν λειτουργούσε, τότε δεν θα υπήρχαν κουκουλοφόροι αστυνομικοί να σεριανίζουν με τηλεσκοπικούς λοστούς μαζί με τους αστυνομικούς στην πρώτη γραμμή!

Αν λειτουργούσε, ο Βορίδης θα είχε καταδικαστεί ήδη για τους τραμπουκισμούς του - χρόνια πάθηση των ελληνάριων - και τώρα θα ήταν έξω με αναστολή (καθότι η δημοκρατία συγχωρεί) και κανένας δεν θα του επέτρεπε να ασελγεί στα "παράθυρα" στο όνομα της "νομιμότητας"

Θα λειτουργούσε αν δεν χαρακτηρίζονταν αλήτες συλλήβδην οι μαθητές, οι φοιτητές και οι δάσκαλοί τους και η πολιτεία έσκυβε στα προβλήματα αντί να υπηρετεί τα συμφέροντα των κολεγιαρχών.

Θα λειτουργούσε αν το πρόβλημα δεν ήταν η εξασφάλιση των κερδών αλλά η εξασφάλιση των ανθρώπων και το ερώτημα ήταν πως θα διασφαλίσουμε δουλειά και προκοπή (υγεία, παιδεία και πρόνοια) για όλους ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση!

Θα λειτουργούσε αν η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου γινόταν από τη συντεταγμένη πολιτεία που τώρα "επιτυχημένα" πρακτορεύει τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων.

Θα είμασταν περήφανοι αν περιφρουρούνταν τα πραγματικά δέντρα αντί για τα ψεύτικα.

Αλλά δεν λειτουργεί αλλά σέρνεται και αυτό όλοι/ες το αντιλαμβανόμαστε καθημερινά!

Η καταδίκη όσων αυθόρμητα συμμετείχαν σε διαμαρτυρίες τελικά (διότι καταδικάζουν τις μολότοφ με την ίδια βαρύτητα που καταδικάζουν π.χ. την κατάληψη της ΓΣΕΕ, την διαμαρτυρία στην Ακρόπολη και τις "θεατρικές πρεμιέρες" αλλά και τη συμβολική ρύπανση του χριστουγεννιάτου δένδρου - τοτέμ του καταναλωτισμού) σκοπό έχει να οχυρώσει ιδεολογικά το σύστημα και να καταστείλει τις αντιδράσεις. Αποδεδειγμένη εμπειρία στην καταστολή κάθε είδους έχουν το κράτος, ο "Πρετεντέρης" και η "Παπαρήγα". Γιαυτό και τα κοπλιμέντα μεταξύ τους.

Μ.Κ.

το clip από το indymedia
Read more!

Εσύ! Γιατί δεν καταδικάζεις τη βία;

Γενικά μιλώντας, η πράξη της καταδίκης δεν έχει καμία αποτελεσματικότητα ως προς την αντιμετώπιση αυτού που καταδικάζει. Για παράδειγμα, όλοι καταδικάζουν τα φαινόμενα βίας στα γήπεδα όμως η γηπεδική βία εξακολουθεί να αυξάνεται διαχρονικά.

Έχει όμως μεγάλη αποτελεσματικότητα ως προς αυτό που δεν καταδικάζει. Διότι όταν καταδικάζεις κάτι, στην ουσία το κάνεις για να μην καταδικάσεις κάτι άλλο. Στη περίπτωση των γηπέδων καταδικάζεται η βία δηλαδή αυτοί που την πράττουν ως φυσικοί αυτουργοί για να μην καταδικαστεί το παρακράτος των ΠΑΕ και των Προέδρων που έχουν άμεση σχέση και δοσοληψίες με το κράτος και είναι τελικά όλοι αυτοί που θέλουν την βία ως ηθικοί αυτουργοί. Και την θέλουν, γιατί η βία ανατροφοδοτεί τον φανατισμό και αυξάνει τα έσοδα τους (και μην βιαστείτε να πείτε ότι η βία διώχνει τις οικογένειες από τα γήπεδα γιατί μπορεί να διώχνει κάποιους αλλά προσελκύει πολλούς περισσότερους).

Στην περίπτωση του κράτους, όταν αυτό καταδικάζει την βία που προέρχεται από «κουκουλοφόρους» ή άλλους, το κάνει για να μην καταδικαστεί το ίδιο. Γιατί το κράτος έχει το μονοπώλιο της οργανωμένης βίας (στρατός, αστυνομία, τόνοι χημικά που ρίχνει αδιακρίτως) και φυσικά δυσανασχετεί όταν κάποιοι του αμφισβητούν το μονοπώλιο. Έτσι λοιπόν αυτοί που καταδικάζουν γενικά τη βία (από όπου και αν προέρχεται) είναι υποκριτές γιατί καταδικάζοντας τις μολότωφ, θα έπρεπε να προτείνουν και τον αφοπλισμό τους κράτους, αλλά το τελευταίο δεν το κάνουν γιατί στην πραγματικότητα δεν καταδικάζουν την βία γενικά. Στην πραγματικότητα, στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους πιστεύουν ότι ορισμένες μορφές βίας (αυτές του κράτους) είναι απαραίτητες και χρήσιμες (για να μην μας κλέψουν οι κλέφτες, για να μην μας φάνε οι Τούρκοι κλπ). Αφού λοιπόν μια κάποια ορισμένη βία μπορεί και να είναι χρήσιμη για το κράτος και τους υποστηριχτές του, τότε είναι πιθανόν και κάποιες άλλες μορφές βίας να είναι χρήσιμες, έστω και αν αυτήν την χρησιμότητα δεν την καρπώνεται το κράτος αλλά άλλοι.

Και για όσους δεν κατάλαβαν, δεν καταδικάζω τα γεγονότα.
Τι είμαι εγώ, ένας απλός υπαλληλάκος είμαι και όχι ο Πρετεντέρης!

Στην περίπτωση πάντως που με εξαναγκάσει κάποιος να τα καταδικάσω, θα κάνω παζάρι! Θα τα καταδικάσω αφού αφοπλιστεί το κράτος!
PS

... Συνέχεια... Read more!

Από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου

Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε.

Δες, πλάγι μας περνούν πολλοί, περνούν καβαλαραίοι,
όλοι στητοί και δυνατοί και σαν κι εσένα ωραίοι.

Ανάμεσά τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο,
το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο.

Κι εγώ η φτωχή κι εγώ η λιγνή, μεγάλη μέσα σ’ όλους,
με τα μεγάλα νύχια μου κόβω τη γη σε σβώλους.

Και τους πετάω κατάμουτρα στους λύκους και στ’ αγρίμια
που μου ’καναν της όψης σου το κρούσταλλο συντρίμμια.

Κι ακολουθάς και συ νεκρός, κι ο κόμπος του λυγμού μας
δένεται κόμπος του σκοινιού για το λαιμό του οχτρού μας.

Κι ως το ’θελες (ως το ’λεγες τα βράδια με το λύχνο)
ασκώνω το σκεβρό κορμί και τη γροθιά μου δείχνω.

Κι αντίς τ’ άφταιγα στήθια να γδέρνω, δες, βαδίζω
και πίσω από τα δάκρυα μου τον ήλιο αντικρίζω.

Γιε μου, στ’ αδέλφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,
σου πήρα το ντουφέκι σου κοιμήσου, εσύ, πουλί μου.


... Συνέχεια... μέχρι να το θυμηθώ...

από ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 4.5.2006
Η τελευταία αναλαμπή πριν απ το βαθύ σκοτάδι
Η μεγάλη εργατική εξέγερση 8 - 12 Μαΐου στη συμπρωτεύουσα έφερε εργάτες και στρατιώτες στην ίδια πλευρά εναντίον των χωροφυλάκων του Μεταξά, που λίγο καιρό μετά έβαλε την Ελλάδα στον γύψο. Τα σκληρά μέτρα, αντί να φοβίσουν τους εξεγερμένους, δημιούργησαν ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης που απλώθηκε παντού.
Το 1936 ήταν μια πολύ άσχημη χρονιά για την κοινοβουλευτική δημοκρατία στη χώρας μας, και αυτό φάνηκε από τους πρώτους μήνες, όταν μέχρι τον Απρίλιο είχαν πεθάνει τρεις πρώην πρωθυπουργοί και σημαντικότατοι πολιτικοί ηγέτες τις εποχής: Γ. Κονδύλης, Ε. Βενιζέλος, Κ. Δεμερτζής. Το πολιτικό κενό βιάζεται να καλύψει ο βασιλιάς Γεώργιος, ο οποίος ουσιαστικά επιβάλλει τον μέχρι τότε αδιάφορο πολιτικά Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος ψηφίζεται πρωθυπουργός από τη Βουλή στις 25 Απριλίου 1936. Οι παλιότερες φιλοδικτατορικές απόψεις του Μεταξά μαζί με τις αντεργατικές του αντιλήψεις τον φέρουν άμεσα ενάντια στο εργατικό κίνημα, το οποίο εκείνη την εποχή βρισκόταν σε έξαρση.
Στα χρόνια του Μεσοπολέμου υπήρχε μεγάλη αναταραχή στους κόλπους του εργατικού κινήματος, και σε όλη τη χώρα διοργανώνονταν μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις. Οι άθλιες εργασιακές συνθήκες, τα μηδαμινά μεροκάματα, καθώς και η μεγάλη άνοδος του ΚΚΕ, που μέσα σε διάστημα πέντε χρόνων είχε πολλαπλασιάσει τα μέλη του, έκαναν την εργασιακή έκρηξη αναπόφευκτη.
Ενδεικτική αυτής της ατμόσφαιρας είναι η αναφορά του υπαλλήλου του αγγλικού προξενείου Θεσσαλονίκης Λόμας προς τον άγγλο πρεσβευτή στην Αθήνα Γουόλκερ: «Κάθε φορά που εκδηλώνεται εργατική δυσαρέσκεια σε αυτή την περιοχή, οι αρχές αντί να επιζητούν μια κάπως δραστική θεραπεία του κακού, τείνουν να την αποδίδουν αυτόματα σε κομμουνιστική προπαγάνδα, την οποία αισθάνονται ότι πρέπει να καταπνίξουν… Στη ρίζα του κακού βρίσκεται η μεγάλη οικονομική αθλιότητα που επικρατεί στα κατώτερα στρώματα, και ειδικά στις εργαζόμενες τάξεις... Από την άλλη μεριά, εσωτερικές διενέξεις που κορυφώθηκαν με το περσινό κίνημα, ακολουθούμενες από πολιτικά γεγονότα, δεν επέτρεψαν στους ηγέτες αυτής της χώρας να ασχοληθούν με την ευημερία του λαού. Η δυσαρέσκεια θα είχε εδώ και πολύ καιρό βρει διέξοδο σε ταραχές, αν οι διάφοροι δικτάτορες δεν επέβαλλαν αυστηρούς περιορισμούς σε βάρος των αντιθέτων απόψεων».
Στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων είναι οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι ζητούν αύξηση των ημερομισθίων τους από τις 75 δρχ. στις 120 - 130 δρχ., ενώ οι εργοδότες αντιπροτείνουν μόλις 80 δρχ. Η απεργία απλώνεται παντού με αποτέλεσμα οι απεργοί καπνεργάτες να φτάνουν τις 50.000 σε όλη τη χώρα. Το πρωί της 8ης Μαΐου 1936, 6.000 διοργανώνουν πορεία, αλλά η απαγόρευση της χωροφυλακής στο να πλησιάσουν το διοικητήριο της πόλης είναι η αφορμή για να ξεσπάσουν τα πρώτα επεισόδια.
Απεργιακή θύελλα
Στις συγκρούσεις που ακολουθούν οι χωροφύλακες δείχνουν μια απρόσμενη σκληρότητα με πολλούς ξυλοδαρμούς και πυροβολισμούς στον αέρα, ενώ οι άοπλοι διαδηλωτές απαντούν με πέτρες και ξύλα. Η συγκέντρωση διαλύεται, αλλά στους καπνεργάτες συμπαραστέκονται πλέον με μαζικές απεργίες οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι, οι εργάτες ηλεκτρισμού, και οι τροχιοδρομικοί. Η μόλις μερικών ημερών κυβέρνηση Μεταξά δείχνει από την αρχή την προτίμησή της στα στρατιωτικά μέσα, και επιλέγει την καταστολή στέλνοντας στην πόλη το Γ’ Σώμα Στρατού και επιστρατεύοντας σιδηροδρομικούς και τροχιοδρομικούς.
Όμως αντί τα σκληρά αυτά μέτρα να εκτονώσουν την κατάσταση, δημιούργησαν όχι μόνο ένα κύμα συμπαράστασης με απεργίες αλληλεγγύης από λιμενεργάτες, αρτεργάτες κ.λπ., αλλά και ένα πρωτόγνωρο κύμα ανυπακοής με αποτέλεσμα οι απεργοί να αγνοήσουν την κυβερνητική επιστράτευση. Πλέον όλη η Θεσσαλονίκη απεργεί, όλη η Θεσσαλονίκη είναι στους δρόμους. Το τεράστιο πλήθος που έχει πλημμυρίσει τους δρόμους της πόλης προσπαθεί να κινηθεί προς το κτίριο της Γενικής Διοίκησης. Όπως και την προηγούμενη ημέρα, οι χωροφύλακες εμποδίζουν το πλήθος να πλησιάσει, αλλά αυτή τη φορά δεν πυροβολούν στο αέρα, αλλά στο ψαχνό. Ο πρώτος νεκρός είναι ο Τάσος Τούσης, τον χαμό του οποίου τίμησε ο «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου. Το πτώμα του Tούση, που τοποθετείται από τους απεργούς πάνω σε μια πόρτα, είναι η σπίθα που ανάβει τη φωτιά και πλέον «… η συγκέντρωση ανάβει και όλα είναι συνειδητά…».
Σφαγή απεργών
Οι διαδηλωτές αντεπιτίθενται πετώντας πέτρες και ξύλα. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή των οδομαχιών από την εφημερίδα «Ακρόπολις»: « Οι απεργοί ορμητικότατοι, άφοβοι, εμάχοντο, ανθίσταντο, επετίθεντο, έφευγαν καταδιωκόμενοι και συνεχώς ανασυγκροτούμενοι, απεδοκίμαζαν, εγιουχάιζαν, εζητωκραύγαζαν με ένα θάρρος πρωτοφανές μέσα εις τας απείρους, αδέσποτας σφαίρας. Μόνο όσοι εδιάβασαν εις τας περιγραφάς των γεγονότων της Ισπανίας μπορούν να φανταστούν την σημερινήν όψιν της ισπανοποιηθείσης Θεσσαλονίκης».
Η χωροφυλακή όμως είναι οπλισμένη και αποφασισμένη να διαλύσει το πλήθος, και έτσι αρχίζει να πυροβολεί στο ψαχνό κατά των διαδηλωτών, ενώ έφιπποι χωροφύλακες επιτίθενται στους αόπλους με τις σπάθες τους. Η μανία των ανδρών της χωροφυλακής είναι τόσο μεγάλη, που αν δεν επενέβαιναν στρατιωτικά τμήματα να τους σταματήσουν, η σφαγή θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ακόμα κι έτσι όμως υπάρχουν 12 νεκροί, 32 βαριά τραυματισμένοι και 250 ελαφρά, ενώ μέσα σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ένας χωροφύλακας. Τα ονόματα των νεκρών είναι: Β. Σταύρου, Ίντο Σεννόρ, Ι. Πανόπουλος, Δ.Αγλαμίδης, Αναστάσιος Τούσης, Σαλβαντόρ Ματαράσο, Δημήτρης Λαϊλάνης, Αναστασία Καρανικόλα, Σ. Διαμαντόπουλος, Ιωάννης Πιτάρης, Ευθύμης Μάνος, Εμμανουήλ Ζαχαρίου.
Λαός - στρατός κατά Μεταξά!
Η διαδήλωση έχει διαλυθεί για μια ακόμη φορά, αλλά πλέον η οργή όλων των θεσσαλονικέων είναι τόσο μεγάλη για τους χωροφύλακες που προκάλεσαν τους αναίτιους θανάτους, που η κυβέρνηση, φοβούμενη το λιντσάρισμά τους από το πλήθος που είναι κυρίαρχο πλέον στα προάστια της πόλης, τους κλείνει στα αστυνομικά τμήματα, δίνοντας τον κυρίαρχο ρόλο στο στρατό. Με αυτό το καινούργιο δεδομένο οι διαδηλωτές συγκεντρώνονται και πάλι το απόγευμα της 9ης Μαΐου και παρόλο που το πλήθος είναι περισσότερο από το πρωί, δεν σημειώνεται το παραμικρό επεισόδιο. τσι καταρρίπτεται και το μετέπειτα επιχείρημα του Μεταξά για την κήρυξη της δικτατορίας, ο οποίος χρησιμοποιώντας τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, μίλησε για «… κτύπημα απεργιακής συνωμοσίας», που βέβαια σαν στόχο είχε την ανατροπή του καθεστώτος και την εγκαθίδρυση κομμουνιστικού συστήματος…
Αν υπήρχε κάποιο τέτοιο οργανωμένο σχέδιο δεν θα είχε εγκαταλειφθεί ακριβώς τώρα που είχε καταφέρει τους σκοπούς του: ο λαός ήταν ενωμένος στους δρόμους, η χωροφυλακή ανίσχυρη στα τμήματα και ο στρατός ήταν ενωμένος με τον λαό. Παρά το ότι η Θεσσαλονίκη τότε ήταν μια ακυβέρνητη πόλη, ο μόνος που επιχείρησε να ανατρέψει την κατάσταση δεν ήταν ο λαός, αλλά ο Μεταξάς στέλνοντας εσπευσμένα στην πόλη τέσσερα αντιτορπιλικά και ένα σύνταγμα πεζικού. Ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης δηλώνει: « Τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης ενθυμίζουν τσαρικάς σφαγάς και προοιωνίζονται την εξέγερσιν των ψυχών».
Η κηδεία των θυμάτων στις 10 Μαΐου θυμίζει γιορτή ελευθερίας. Πάνω από 150.000 κόσμου στην πορεία για το νεκροταφείο βαδίζει αμίλητος, ενώ ο στρατός όχι μόνο δεν παίζει τον ρόλο της περιφρούρησης που του έχει ανατεθεί, αλλά ενώνεται με το πλήθος και καταθέτει στεφάνι για τα θύματα της χωροφυλακής. Ο επικεφαλής της στρατιωτικής δύναμης σηκώνεται στα χέρια των πολιτών και δηλώνει στους συγκεντρωμένους ότι «όλος ο στρατός είναι στο πλευρό τους». Ο Μεταξάς δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την «ήττα» από τον αγαπημένο του στρατό, και θα θελήσει να τον επαναφέρει στην τάξη λίγους μήνες μετά με την κήρυξη της δικτατορίας. Η αντίστροφη μέτρηση για αυτή έχει ήδη δοθεί την ημέρα της παλλαϊκής κηδείας με τη συνάντηση Μεταξά - Γεωργίου, όπου ο πρώτος μιλάει για την αναγκαιότητά μιας δικτατορίας και ο δεύτερος δίνει τη συγκατάθεσή του.
Η πλήρη αποδοχή όλων των αιτημάτων των καπνεργατών στις 12 Μαΐου είναι μια μεγάλη νίκη όλου του εργατικού κινήματος, αλλά και η τελευταία φωτεινή αναλαμπή μπροστά στη μεγάλη νύχτα που πλησιάζει.
Ο Επιτάφιος Ρίτσου - Θεοδωράκη
Τα αιματηρά γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον Γιάννη Ρίτσο. Ο μεγάλος μας ποιητής βλέποντας τη μάνα του 25χρονου αυτοκινητιστή Τάσου Τούση να σπαράζει πάνω από το νεκρό παιδί της στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, αφήνει το συλλογικό στοιχείο του αγώνα, για να εστιάσει στο προσωπικό δράμα της μάνας, και να επιστρέψει στην ανάγκη για συλλογικό αγώνα για να μην πάει χαμένος και αυτός ο θάνατος. Ο «Επιτάφιος» που βγαίνει μέσα στην ίδια χρονιά, όχι μόνο απαγορεύεται από τη λογοκρισία της δικτατορίας του Μεταξά, αλλά και αντίτυπα του βιβλίου καίγονται στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Η φλόγα της ποιητικής συλλογής όχι μόνο σβήνει, αλλά ξαναφουντώνει όταν το 1960 ο Μίκης Θεοδωράκης λαμβάνει στο Παρίσι τα ποιήματα του Ρίτσου, και συγκλονισμένος γράφει ουσιαστικά σε ένα απόγευμα τα τραγούδια που πέρασαν τα γεγονότα του 1936 στα χείλια όλων.


Read more!

The Clash - Guns Of Brixton

Άνοιξη του 1981 στη Θατσερική Αγγλία
Πρίν αναλάβουν οι Πασόκοι
Πρίν γεννηθούν οι "κουκουλοφόροι"...


Όταν θα σπάσουν με κλωτσιές την πόρτα σου
Πώς θα το αντιμετωπίσεις;
Με τα χέρια σου ψηλά
Ή στην σκανδάλη του όπλου σου;
Όταν ο νόμος εισβάλλει
Πώς προτιμάς να φύγεις;
Πυροβολημένος στο πεζοδρόμιο
Ή περιμένοντας την εκτέλεση σου;
Μπορείτε να μας τσακίσετε
Μπορείτε να μας χτυπήσετε
Αλλά θα έχετε να λογοδοτήσετε
Ω, στα όπλα του Μπρίξτον
Είναι καλό να αισθάνεσαι ματσωμένος
Και σου αρέσει ο τρόπος ζωής σου
Αλλά σίγουρα θα έρθει και εσένα η ώρα σου
Όπως στον παράδεισο έτσι και στην κόλαση
Βλέπεις αισθάνεται σαν τον Ιβάν
Γεννήθηκε κάτω από τον ήλιο του Μπρίξτον
Για το μόνο που προσπαθεί είναι να επιβιώσει
Στο τέλος πάντα γίνονται πιο σκληροί
Το ξέρεις ότι αυτό σημαίνει κανένα έλεος
Τον έπιασαν με ένα όπλο
Δεν μπορεί να τον βοηθήσει ούτε η Μαύρη Παναγία
Αποχαιρέτησε τον ήλιο του Μπρίξτον
Μπορείτε να μας τσακίσετε
Μπορείτε να μας χτυπήσετε
Ναι, ακόμα και να μας πυροβολήσετε
Αλλά ω...τα όπλα του Μπρίξτον...

... Συνέχεια... Ευχαριστούμε τον Σ.Μαυροειδή που μας το θύμισε στην Αυγή Read more!

Battle of the Bogside 12 to 14 August 1969

http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_the_Bogside
... Συνέχεια... Read more!

Νοικοκυραίοι Χρόνια πολλά! Άναψε το δένδρο στην πλατεία Συντάγματος

Σκάστε, διαβάστε, μή μιλάτε, δουλέψτε, μή μιλάτε, καθίστε ήσυχα, αποκτήστε... φορολογική συνείδηση...

Nα καούν τα τοτέμ του καταναλωτισμού!

ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΜΟΝΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ:
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
Ο ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΤΥΧΑΙΑ ΕΚΠΥΡΣΟΚΡΟΤΟΥΝ
ARBEIT MACHT FREI

Συνέχεια... θα δούμε... Ευχαριστούμε τον ανώνυμο φωτογράφo. Αλιευμένο από τo site της naftemporikis. To σύνθημα, από αυτοκόλλητο της συλλογικότητας αναρχικών-αντιεξουσιαστών από τα Χανιά
Read more!