Απόγονοι εξωγήινων οι Έλληνες

Οι μετανάστες ήρθαν να μας πάρουν τη γή μας, τα σπίτια μας, τις δουλειές μας και τις γυναίκες μας (ή τους άνδρες μας).
Πρέπει να εγκαταστήσουμε ένα αυτόματο σύστημα σε στυλ playstation με S4000 και τηλεχειρισμό και πυρηνικά που να τους καταρρίπτει, ανατινάζει, εξολοθρεύει με την άφιξη ή την παρουσία τους και μόνο. Απολύμανση δηλαδή.
Χωρίς μάλιστα, φυσικά, να μεσολαβεί ανθρώπινο χέρι δικό μας για να μην έχουμε και τύψεις ή ατυχήματα.(ίσως όμως αναθέσουμε σε κάποιον από το Μπαγκλαντές να μαζέψει τα πτώματα).
Έτσι η Ελληνική φυλή, η απευθείας απόγονος του Περικλή και της Ασπασίας, θα παραμείνει αμόλυντη για να συνεχίσει το μεγαλοφυές και θεάρεστο έργο της, αυτό της μεταλαμπάδευσης του πολιτισμού στους Βαρβάρους.
Από αυτό τον τόπο δηλαδή δεν "πέρασαν" Μακεδόνες, Ρωμαίοι, Γαλάτες, Βάνδαλοι, Σλαύοι, Βενετοί, Αλβανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι κλπ. Όταν βλέπετε έλληνα ξανθό ή με γαλανά μάτια, το μυαλό σας πάει στον Θουκυδίδη.
Φυσικά κανένας από όσους τα λένε αυτά δεν υπήρξε '"μαυροκέφαλος", γκασταρμπάϊτερ ή δεν είχε περάσει από εξέταση δοντιών στο Ellis island ή να κατέληξε στους φούρνους στο Μπίρκενάου.
Η ανθρώπινη βλακεία είναι ανίκητη.
Εμείς, δεν εξελισσόμαστε προς τα μπροστά. Αναπτύσσουμε αντισώματα στην ευγένεια, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, τη φιλία ακόμα και στην αγάπη.
Γιαυτό έχουμε αποβλακωθεί στην τηλεόραση και μας κυβερνάνε τα τσόλια και οι μυθοπλάστες. Πράγματι απόγονοι των εξωγήινων οι Έλληνες. Απευθείας σπορά.

Μ.Κ.
Read more!

Οι ωραίοι Ζαγοραίοι*

του Π.Σ.

Υπάρχει μια κατηγορία δραστηριότητας που είναι μια ψευδο – δραστηριότητα και έχει σχέση με τον σκληρό πυρήνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την αντιπροσώπευση. Το σχήμα λειτουργεί όπως το downloading μέσω των P2P μεθόδων. Κάποιος αρέσκεται πολύ στο να ακούει μουσική. Το απεριόριστο downloading του δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια μεγάλη ψηφιακή δισκοθήκη που δεν θα ακούσει ποτέ, παρά ένα πολύ μικρό τμήμα της, γιατί δεν υπάρχει χρόνος ποτέ. Η κανονική δραστηριότητα (ακρόαση μουσικής) αντικαθίσταται από μια ψευδο – δραστηριότητα (το downloading) που γίνεται μέσω του διαδικτύου. Αναθέτουμε στα torrents και το διαδίκτυο κάποιο πάρεργο που αντικαθιστά την κανονική δραστηριότητα που οφείλαμε εμείς να πράξουμε, έτσι ώστε να κάνουμε κάτι άλλο (να ασχοληθούμε περισσότερο με τη δουλειά μας η την οικογένεια μας κλπ).

Κατά τον ίδιο τρόπο, η αντιπροσώπευση δεν είναι πλέον απλά μια διαμεσολάβηση της πολιτικής δραστηριότητας αλλά παίρνει την εξής μορφή. Αναθέτω στα πολιτικά κόμματα την πολιτική ως πάρεργο για να μπορώ εγώ να μην ασχοληθώ με αυτήν και να ασχοληθώ με άλλες μη πολιτικές δραστηριότητες.

... Συνέχεια...

Το σχήμα της αντιπροσώπευσης, παλιότερα, λειτουργούσε ως εξής: Θεωρώ ύψιστης προτεραιότητας την ενασχόληση με την πολιτική δεν μπορώ όμως, λόγω της πολυάνθρωπης κοινωνίας και την έλλειψης χρόνου, να την ασκήσω και την αναθέτω κάπου άλλου. Σήμερα, η αντιπροσώπευση λειτουργεί ως εξής. Δεν θεωρώ την ενασχόληση με την πολιτική υψίστης σημασίας γιαυτό και την αναθέτω κάπου αλλού για να ασχοληθώ με τα πραγματικά σοβαρά πράγματα που με απασχολούν. Ίσως να ήταν πάντα έτσι και να μην το είχαμε καταλάβει.

Γιαυτό και ανθούν οι δημοσκοπήσεις. Το περίεργο με αυτές είναι πως ακόμα διενεργούνται. Η πυκνότητα τους και η συχνότητα τους, λογικά, θα έπρεπε να κουράσει τον κόσμο και να μην απαντά. Όμως, επειδή λειτουργεί το παραπάνω σχήμα της ανάθεσης δευτερευόντων δραστηριοτήτων σε άλλους, ο κόσμος συνεχίζει και απαντά ανενόχλητος. Αναθέτει τη διαμεσολάβηση του αιτήματος και της πολιτικής πρόθεσης στις δημοσκοπικές εταιρίες γιατί ο ίδιος δεν πιστεύει στη προτεραιότητα της διατύπωσης του πολιτικού αιτήματος. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η αποχή. Δεν συμμετέχω στην εκλογική διαδικασία διότι δεν βγαίνει τίποτα από αυτή, είναι δευτερευούσης σημασίας και αναθέτω σε αυτούς που ψηφίζουν τη συνέχιση του πολιτικού συστήματος.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα και η ανάθεση στην πολιτική είναι πλέον ανάθεση δευτερευόντων πραγμάτων με τα οποία δεν αξίζει ο κόπος να ασχολούμαστε (η ανάθεση αυτού του είδους στην παραγωγή και την οικονομία αποτελεί κυρίαρχη πρακτική δεκαετιών), τότε γιατί κατηγορούμε τις σέχτες και τις μειοψηφίες που ασχολούνται παθιασμένα με κάτι το πολιτικό. Γιατί κατηγορούμε τις απεργίες που ταλαιπωρούν όλη την κοινωνία, γιατί κατηγορούμε τις καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών που δεν λαμβάνουν υπόψη το σύνολο των φοιτούντων σε αυτές τις σχολές, γιατί κατηγορούμε τις κινήσεις πολιτών που νοιάζονται για ένα παρκάκι, όταν ολόκληρη η κοινωνία έχει ανάγκη από πάρκινγ;

Μα γιατί η βασική μέθοδος να μην αλλάξει τίποτα και τα πράγματα να συνεχίσουν να γίνονται όπως γινόντουσαν είναι η ανάθεση σε άλλους των υποθέσεων με τις οποίες δεν ασχολούμαστε. Οι σέχτες, οι πρωτοπορίες, οι ολιγάριθμες ομάδες που ασχολούνται με την πολιτική και φαντάζουν αποκομμένες από την υπόλοιπη κοινωνία αποτελούν τον πραγματικό εχθρό. Γιατί οι λίγοι, στην εποχή μας, διαθέτουν μια τρομερή επιτελεστικότητα. Και καλά όταν αυτοί οι λίγοι αποτελούν μια τρομοκρατική ομάδα, αντιμετωπίζονται εύκολα. Τι γίνεται όταν αυτοί οι λίγοι δρουν ανοικτά στη κοινωνία, χωρίς να αναθέτουν τις δευτερεύουσες υποθέσεις τους. Ο Νόμος δεν απαγορεύει να κρατώ την πολιτική για μένα.

*Οι ωραίοι Ζαγοραίοι αποτέλεσαν μια παρέα, μια πολιτιστική σέχτα που έδρασε σε μια μυθική χρονική περίοδο στη λαϊκή συνοικία του Μπουρναζίου. Αντικείμενο λατρείας τους ο λαϊκός βάρδος Ζαγοραίος (…..της Λαρίσης το ποτάμι…..κλπ)
** η φωτό του Canis Libertatis από το flickr

Read more!

Η Αχαρνών εργαστήρι του φασισμού

Του Δημήτρη Μπελαντή,

Εισαγωγή
Αυτό που συμβαίνει στον Άγιο Παντελεήμονα δεν έχει ακόμη αναλυθεί ικανοποιητικά. Η δυνατότητα μιας οργάνωσης σαν την Χρυσή Αυγή να στρατολογεί ακόμη και στα πλαίσια μιας μετωπικής οργάνωσης (Επιτροπές Κατοίκων) δεκάδες ως εκατοντάδες ανθρώπους και να τρομοκρατεί συστηματικά τους μουσουλμάνους μετανάστες, να τους κυνηγά και να τους μαχαιρώνει, να καίει τους τόπους λατρείας τους, η συγκάλυψή της και ενίσχυσή της από την Αστυνομία και άλλους παρακρατικούς μηχανισμούς, η δημιουργία ενός κλίματος τρόμου εναντίον της Αριστεράς και των φιλομεταναστευτικών οργανώσεων, η καλλιέργεια μιας συστηματικής πίεσης κατά των κατοίκων της περιοχής που δεν συμμερίζονται τις ακροδεξιές απόψεις, είναι γεγονότα πρωτόγνωρα για την μεταπολιτευτική Ελλάδα.

... Συνέχεια...

Έχει προηγηθεί η επιχείρηση εκκένωσης του πρώην Εφετείου κατά των μεταναστών, οι οποίοι διαβιούν αναγκαστικά σε αυτό υπό αθλιες συνθήκες, από κάποιες εκατοντάδες μέλη της Χρυσής Αυγής καθώς και η παρακρατική κάλυψή τους από τις αστυνομικές δυνάμεις . Έχει επίσης προηγηθεί η συστηματική επίθεση σε μετανάστες σε εργατικές –λαϊκές περιοχές όπως η Νέα Ιωνία αλλά και περιστατικά σχετικής δικάιωσης ακροδεξιών ηγετών όπως η περίπτωση Πλεύρη και οι δικαστικές αποφάσεις για το βιβλίο του σχετικά με τους Εβραίους. Αλλά και η σχετική ενίσχυση του κόμματος ΛΑΟΣ και η σκανδαλώδης προβολή και ενίσχυσή του από τα ΜΜΕ.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν κατ’ αρχήν ότι έχουμε μπει ως χώρα σε μια γενικευμένη κατάσταση εκφασισμού. Δεν έχουμε ακόμη ένα πολύ μαζικό φασιστικό κίνημα στην Ελλάδα ούτε έχουν αποκτήσει ακόμη βαθειές κοινωνικές ρίζες. Θα υποστηρίξουμε όμως ότι τόσο κοινωνικές όσο και πολιτικές αιτίες καθιστούν πλέον προσφορότερο το κοινωνικό έδαφος για φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές.

1. Η διπλή ριζοσπαστικοποίηση, η κρίση
και η κρατική συγκάλυψη/ενίσχυση μετά τον Δεκέμβρη

Από ότι φάνηκε , ο Δεκέμβρης υπήρξε μια καμπή σοβαρου κλονισμού του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος. Η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας και το ξέσπασμα της κοινωνικής εξέγερσης αντιμετωπίσθηκαν δύσκολα από το κράτος της ισχύουσας νομιμότητας. Δεν είναι τυχαίες οι τακτικές κινήσεις του Υπουργού Δημόσιας Τάξης , οι οποίες σηματοδοτούσαν μια αδυναμία καταστολής της εξέγερσης στα πλαίσια ενός ευλόγου κόστους αλλά και οι δηλώσεις τότε παραγόντων για μια πιθανή χρήση του στρατού κατά της εξέγερσης. Επίσης, η εξέγερση σηματοδοτεί μια συγκυρία όπου η κρίση του συστήματος διακυβέρνησης τείνει να εξελιχθεί σε γενική πολιτική κρίση, κρίση ηγεμονίας και άρα κρίση του δεσμού εκπροσώπησης ανάμεσα σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους. Η κρίση της κυρίαρχης ιδεολογίας και ιδίως ανάμεσα στην νεολαία και την επισφαλή εργασία υπερβαίνει πλέον κατά πολύ την αμφισβήτηση προς την τρέχουσα διαχείριση και τα υπαρκτά κυρίαρχα κόμματα και τις κυβερνητικές πρακτικές τους. Αναζητούνται εναλλακτικές και πέρα από την μεταρρύθμιση του συστήματος διακυβέρνησης αν και με τυφλό τρόπο και χωρίς ορατή στρατηγική-πράγμα αρκετά συχνό στον ώριμο μητροπολιτικό καπιταλισμό.

Παρά το ότι δεν γενικεύτηκαν τελικά οι όψεις κρίσης ηγεμονίας, κάποιες διαστάσεις τους παραμένουν λανθάνουσες και εξακολουθούν να μας απασχολούν και σήμερα.

Σε αυτές τις συγκυρίες η κρίση του δεσμού εκπροσώπησης δεν οδηγεί μονοσήμαντα
σε ριζοσπαστικοποίηση της Αριστεράς αλλά και σε αντίστοιχη ριζοσπαστικοποίηση της Δεξιάς. Ιδίως όταν η παρακμή των κυρίαρχων κομμάτων εκδηλώνεται και μέσα από την διαφθορά και την αναξιοπιστία των βασικών πολιτικών προσώπων, η κριτική του πολιτικού συστήματος λαμβάνει διπλή όψη – πέρα από τον αριστερό ριζοσπαστισμό θα φανεί και ο δεξιός και μάλιστα πέρα από τα «ευπρεπή» όρια του ΛΑΟΣ αν και σε συμπαιγνία με αυτό.

Όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά ο συνδυασμός του κοινοβουλευτικού μπλοκαρίσματος, της ταξικής πόλωσης, της οικονομικής κρίσης και της διαφθοράς ισχυροποιεί τους ως τώρα ισχνούς φασιστικούς θύλακες. Ας θυμηθούμε εδώ α) το μεγάλο σκάνδαλο Σταβίσκυ και την εξαιρετικά ισχυρή προσπάθεια της γαλλικής Ακροδεξιάς –ιδίως των Σταυρών της Φωτιάς- να πιέσει ή και καταλάβει την κρατική εξουσία στις 6-2-1934 και β) το φούσκωμα του ναζισμού στη Βαϊμάρη κατά τον Μεσοπόλεμο και ιδίως μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 29.

Όταν το μαζικό κίνημα και ιδίως στην εξεγερσιακή του μορφή κάνει μια κλιμάκωση και μετά υποχωρεί, ενώ η πολιτική κρίση συνεχίζει να χρωματίζει το σκηνικό, είναι η ώρα του δεξιού ριζοσπαστισμού να παραλάβει την σκυτάλη.

Είναι προφανές ότι ο δεξιός ριζοσπαστισμός έχει την κρατική ανοχή και στήριξη έναντι του κινδυνου του αριστερού ριζοσπαστισμού. Αποτελεί τη χρήσιμη δεξαμενή σκόπιμου προσανατολισμού πληβειακών και μικροαστικών στρωμάτων. Αποτελεί την εφεδρεία κατά της Αριστεράς αλλά και στοχοποιούμενων από την εξουσία κοινωνικών ομάδων σε πρακτικές που δεν μπορεί να υιοθετήσει και να εκφράσει ακόμη ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Αποτελεί μια μορφή κρατικού δικτύου έξω από τα όρια της νομιμότητας («παράλληλο δίκτυο» κατά τον Πουλαντζά).

Σε κάθε περίπτωση, η παρέμβαση της Ακροδεξιάς οργανώνεται γύρω από μια ερμηνεία του «εθνικού συμφέροντος» και έχει ως στόχο έναν ορισμένο εχθρό ( σχέση Εχθρού-Φίλου). Στη Γαλλία του 34 ήταν οι κερδοσκόποι και οι Εβραίοι, στη Γερμανία ήταν οι Εβραίοι και οι κομμουνιστές. Σήμερα, σε ένα κέντρο της πόλης εγκαταλελειμμένο από την κρατική εξουσία, ο εχθρός είναι βασικά οι μετανάστες. Και το φόντο το οικονομικό ρήμαγμα των ελληνικών μικροαστικών και εργατικών-πληβειακών στρωμάτων που ξεσπά πάνω στους μετανάστες.

2. Οι μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας

Η ένταση των μεταναστευτικών ροών σε μια διεθνή συγκυρία όπου η πείνα και ο πόλεμος είναι η «κοινή μοίρα» του Τρίτου Κόσμου δημιουργεί ένα τεράστιο εργατικό δυναμικό στις μητροπόλεις είτε υπερεκμεταλλευόμενο είτε λειτουργούν ως ένας ευμεγέθης εφεδρικός στρατός. Εδώ λειτουργεί μια απόλυτη διπλή γλώσσα των ιδεολόγων της άρχουσας τάξης. Από τη μια πλευρά ξεζουμίζουν αυτό το δυναμικό κάτω από απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και διαμονής. Από την άλλη δημιουργούν σε καιρούς αναταραχής ένα ρεύμα «τάξης και ασφάλειας», το οποίο στρέφεται κατά των μεταναστών κυρίως ως φορέων εγκληματικότητας, βρωμιάς, εκφυλισμού κλπ.

Πράγματι, ο αντιμεταναστευτικός λόγος είναι βασικός μοχλός χτισίματος κοινωνικοταξικών συμμαχιών ανάμεσα στον συνασπισμό εξουσίας και στα ταλανιζόμενα από την κρίση μεσαία και εργατικά στρώματα. Ουσιαστικά η «κρίση τάξης και ασφάλειας» είναι η κορυφή του παγόβουνου, η οποία συγκαλύπτει την κρίση υπόστασης και τις ανησυχίες αυτών των στρωμάτων σε καιρούς οικονομικά και κοινωνικά χαλεπούς. Η «κρίση ασφάλειας» είναι αντεστραμμένη και παραμορφωμένη εικόνα της δυσανεξίας στρωμάτων απέναντι στην κοινωνική κρίση.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε πραγματικά προβλήματα ασφάλειας που πηγάζουν από την εκπληκτική συμπίεση των μεταναστών πρέπει να δούμε το κύριο: ότι δηλαδή η άρχουσα τάξη δημιουργεί ή έστω ανέχεται θύλάκες δεξιάς ριζοσπαστικοποίησης ακριβώς για να διοχετεύσει την οργή και απελπισία πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων ακριβώς όπως η δυτικογερμανική κυβέρνηση ανέπτυξε την αντιτρομοκρατική υστερία στα 1970-1978 για να στρέψει το ενδιαφέρον των πολιτών από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της αλλαγής ρυθμιστικού παραδείγματος προς τον νεοφιλελευθερισμό.
Από την άλλη πλευρά, τα πιο μετριοπαθή ακροδεξιά κόμματα (όπως το ΛΑΟΣ) γινονται οι μηχανισμοί διαμεσολάβησης ανάμεσα στις φασιστικές συμμορίες και το κράτος – λειαίνουν τον λόγο των συμμοριών και προσπαθούν να τον τρέψουν σε κρατική πολιτική.

Ένας επιπλέον λόγος που η τάση εκφασισμού βρίσκει έδαφος πέρα από την ενδογενή και διεθνή οικονομική οικονομική κρίση και την αύξουσα ανεργία είναι η ίδια η κοινωνική εγκατάλειψη του κέντρου της μητρόπολης και των μεταναστευτικών συνοικιών από τις κυβερνήσεις και τα κέντρα εξουσίας (Δήμος, Αστυνομία κ.α.). Η ερημοποίηση και γκεττοποίηση του κέντρου δεν αποτελεί απλώς μια γιγαντιαία παράλειψη της εξουσίας. Μελέτες όπως του Mike Davies για το Λος Άντζελες του ’90 έχουν δείξει ότι η γκεττοποίηση συνιστά και μια συνειδητή πολεοδομική στρατηγική της εξουσίας. Πέρα από υπαρκτά και σημαντικά κερδοσκοπικά παιχνίδια (υποβάθμιση και εκ νέου αναβάθμιση τμημάτων του κέντρου) η αστική εξουσία ενδιαφέρεται για την δημιουργία δεξαμενών του φτωχού πληθυσμού και χωροταξικής αποκοπής του από τα προνομιούχα στρώματα και τάξεις.
Πλην όμως, η κατάργηση των κοινωνικών και δημοτικών υπηρεσιών σε αυτές τις ζώνες λόγω του μεταναστευτικού τους πληθυσμού έχει και «παράπλευρες συνέπειες: πέρα από το γεγονός ότι τα ντόπια εργατικά και μικροαστικά στρώματα πλήττονται και αυτά άμεσα από την εγκατάλειψη και στρέφονται έτσι σε ρατσιστικές λογικές, ο ίδιος ο κοινωνικός ιστός διαλύεται με αποτέλεσμα δευτερογενή φαινόμενα αταξίας , βίας και εγκληματικότητας. Η εξουσία δημιουργεί ακριβώς εκείνα τα προβλήματα που η ίδια επικαλείται για να στηρίξει τον αυταρχισμό. Αλλά και οι πιέσεις που δέχεται από στηρίγματά της για περισσότερη τάξη είναι απόρροια των πολιτικών της.

Τώρα, η ύπαρξη μιας έντονης οικονομικής κρίσης διαπλέκεται με την εγκατάλειψη , γκεττοποίηση του κέντρου της πόλης και με την κρίση των κυρίαρχων κομμάτων , η οποία οριακά τείνει να υπερβεί τα όρια μιας κρίσης διακυβέρνησης. Οι παράγοντες για την άνοδο του δεξιού ριζοσπαστισμού είναι υπαρκτοί .

Αυτό που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα αλλά και στην επίθεση στο Εφετείο είναι η τοπική τάση βαθέματος των δεσμών των φασιστικών συμμοριών με τις μάζες. Η δημιουργία μετωπικών οργανώσεων περιβάλλει τις ομάδες κρούσης με μια ευρύτερη κοινωνική συνοχή και υποστήριξη. Έτσι, η βία εμφανίζεται ως βία επιθυμητή τοπικά και κοινωνικά νομιμοποιημένη. Όταν μια μετωπική οργάνωση με 100 ανθρώπους περιβάλλει δεκαπέντε μαχαιροβγάλτες και τραμπούκους, οι τελευταίοι δικαιολογούν τη δράση τους ως έκφραση της κοινωνικής βούλησης, της λαϊκής ορμής και οργής. Αυτό το φαινόμενο είναι ριζικά νέο και ενδέχεται να αποτελέσει πιλότο και για άλλες υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας. Αν αυτό δεν ανασχεθεί άμεσα, οι προοπτικές για την πλέον ακραία Ακροδεξιά θα καταστούν ευοίωνες. Ας θυμηθούμε εδώ και την περίπτωση του «Εθνικού Μετώπους» στη Γαλλία και την Αγγλία και την για χρόνια μαζικοποίησή τους. Επίσης, είναι σημαντικό ότι γραφεία ακροδεξιών ομάδων έχλουν αρχίσει να ιδρύονται σε υποβαθμισμένες πόλεις και συνοικίες (π.χ. Πάτρα).

3. Η διανόηση της Ακροδεξιάς

Θα ήταν υπερβολικό να θεωρήσουμε ότι ένα κόμμα σαν το ΛΑΟΣ αρκεί για να θεμελιώσει την οργανικής διανόηση της Ακροδεξιάς και να την συνδέσει και με πιο ακραίες οργανώσεις της παράταξης αυτής. Παραμένει ένα ισχυρό δίκτυο, σημείο συνοχής και αναφοράς των πιο ακραίων οργανώσεων αλλά όλο και περισσότερο περιβάλλεται και από άλλα δίκτυα.

Πέρα από τις μετωπικές οργανώσεις του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής (μικροαστοί, απόστρατοι, πληβειακά στρώματα, καθαροί φασίστες κλπ), αναπτύσσονται πολλές διαφορετικές εστίες και κέντρα προβληματισμού , με διείσδυση στη νεολαία και σε θεματικούς κύκλους ενδιαφερόντων (π.χ. στρατιωτικά περιοδικά, εκδόσεις για τον Ελληνισμό, βιβλιοπωλεία κλπ) Ορισμένα μάλιστα από αυτά τα ιδεολογικά κέντρα έρχονται σε επαφή και με εθνοκεντρικούς κύκλους προερχόμενους από την Αριστερά (φαινόμενο «μεταμορφισμού» των διανοουμένων κατά τον Γκράμσι). Δεν βρισκόμαστε ακόμη σε ένα κλίμα «συντηρητικής επανάστασης», σίγουρα όμως η ευκολία και το θράσος του αναθεωρητικού λόγου σχετικά με τον ναζισμό θα πρέπει να μας προβληματίσει.

Η θεματοποίηση του μεταναστευτικού κινδύνου επηρεάζει άμεσα και τομείς της ίδιας της «Νέας Δημοκρατίας», ιδίως της λεγόμενης Λαικής Δεξιάς. Επίσης, βοηθά να νομιμοποιηθεί το ΛΑΟΣ ως μη ακραίο κόμμα ως και πιθανό να συγκυβερνήσει την Ελλάδα μαζί με τη «Νέα Δημοκρατία».

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι εντός της Ακροδεξιάς αναπτύσσονται δυο διαφορετικές αλλά συγκλίνουσες κατ’ αποτέλεσμα ιδεολογίες σχετικά με το μεταναστευτικό. Η ακραία ναζιστική, η οποία θεωρεί τους μετανάστες υπάνθρωπους και η άποψη της «μετριοπαθούς Ακροδεξιάς», η οποία συσπειρώνει και τμήμα των Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Κατά την τελευταία , οι μετανάστες είναι άνθρωποι ίσης αξίας με εμάς αλλά καλό είναι να μείνουν στη χώρα τους γιατί η οικονομία μας δεν τους αντέχει/μας πάιρνουν τις δουλειές αλλά και γιατί η υπερπαρουσία τους διαστρέφει τον εθνικό μας χαρακτήρα (Καρατζαφέρης).
Επίσης, αξίζει να αναφερθεί η επικοινωνιακή στρατηγική πολλαπλών μπλογκς, τα οποία επηρεάζουν σημαντικά και τμήμα της Νέας Δημοκρατίας.
Στη διανόηση της Ακροδεξιάς αξίζει να ενταχθεί και το φαινόμενο Πλεύρη, το οποίο κινείται προς την πιο ακραία εκδοχή αλλά και προσδίδει στην νέα Ακροδεξιά στοιχεία ιστορικής συνέχειας με την παραδοσιακή φιλοδικτατορική Ακροδεξιά. Αυτή η έλλειψη συνέχειας και γείωσης στον εθνικό πολιτικόκορμό (πιο πολύ στην ακραία εκδοχή) είναι και ένα από τα πιο φλέγοντα προβλήματα της νέας ελληνικής Ακροδεξιάς. Και πώς να γειωθείς στον εθνικό κορμό, όταν δηλώνεις χιτλερικός δηλαδή τάσσεσαι υπέρ των πρώην κατακτητών της χώρας σου;

4. Οι φάλαγγες της Μαύρης Τάξης

Όπως και στην περίπτωση της Βαϊμάρης, η ενίσχυση της πιο ακραίας «Ακροδεξιάς» εκφράζεται με την συγκρότηση μιας μορφής ταγμάτων εφόδου. Αυτοί που προπηλακίζουν και τραυματίζουν τους μετανάστες σήμερα και αύριο και τους υποστηρικτές τους είναι ένας σκληρός στρατιωτικοποιημένος πυρήνας ακόμη σε χαμηλά αριθμητικά επίπεδα.

Υπάρχουν, όμως, και εδώ καινούρια μετά το ’74 δεδομένα, τα οποία πρέπει να μας προβληματίσουν.

1. Η πλήρης ασυλία και στήριξη των ταγμάτων εφόδου από την Αστυνομία, κάτι αδιανόητο λ.χ. για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.
2. Η δημιουργία σε επιλεγμένες περιοχές Επιτροπών Κατοίκων που περιστοιχίζουν και νομιμοποιούν τα τάγματα εφόδου.
3. Το χτύπημα συμβολικών στόχων (π.χ. τζαμιά), το οποίο ωθεί έναν χαμηλής έντασης Εμφύλιο με τους μουσουλμάνους μετανάστες και να τους ριζοσπαστικοποιήσει σε ισλαμική κατεύθυνση.
4. Η βίαιη τρομοκρατία που αρχίζει να αναπτύσσεται στον Άγιο Παντελεήμονα σε βάρος και της ίδιας της Αριστεράς (επίθεση σε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ), η οποία συνδυάζει την αντιξένη ιδεολογία με τον ακραίο αντικομμουνισμό με αποτέλεσμα ακόμη και την ακύρωση εκδηλώσεων της Αριστεράς.
Τέτοια τρομοκρατία υπήρξε και παλαιότερα (βόμβες το 76-77, «Νέα Τάξη») αλλά δεν είχαν τόσο εμφανή στήριξη και τροφοδότηση από τον κρατικό μηχανισμό.
5. Η τρομοκρατία κατά του ουδέτερου τμήματος του πληθυσμού/ μαζί μας ή εναντίον μας.

Ο συνδυασμός αντιμεταναστευτικής ιδεολογίας και αντικομμουνισμού θυμίζει έντονα το αντίστοιχο της Βαϊμάρης (τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών). Το χτύπημα κατά του αποδιοπομπάιου τράγου (που περιλάμβανε τότε και την πρόθεση σκλαβοποίησης έως εξόντωσης των Εβραίων ως εργατικού δυναμικού) συνδυάζεται πάντοτε με τον αντικομμουνισμό και το χτύπημα των διαφωτιστικών/ χειραφετητικών ιδεολογιών. Η Μαύρη Τάξη εδραιώνεται καταστρέφοντας πάντοτε τα αριστερά κινήματα και εδραιώνοντας έναν συνδυασμό ανορθολογισμού και αντιδραστικού τεχνοκρατικού ορθολογισμού. Άρα, η Αριστερά δεν μπορεί να ελπίσει ότι χτυπώντας μόνο τους μετανάστες οι ακροδεξιοί θα την αφήσουν ήσυχη.

5.. Η γραμμή άμυνας.

Ένα ακόμη νέο ποιοτικό στοιχείο είναι η κάθοδος της Χρυσής Αυγής στις Ευρωεκλογές και η νομιμοποίησή της από νεοφασιστική ομάδα σε θεσμική πολιτική οργάνωση.

Είναι εντυπωσιακό ότι το γεγονός αυτό μικρή έως καμία αντίδραση δεν έχει προκαλέσει. Παρά ταύτα από εδώ και στο εξής η Χρυσή Αυγή θα απολαμβάνει μιας θέσης αντίστοιχης με τις αριστερές εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις.

Η γραμμή άμυνας στα πλαίσια του ελληνικού Συντάγματος δεν μπορεί να είναι η νομική απαγόρευση ή διάλυση της Χ.Α., αφού το Σύνταγμα δεν προβλέπει αυτή τη διαδικασία για πολιτικά κόμματα (αντίθετα από το γερμανικό) παρά μόνο για σωματεία (29 και 12 του Σ).

Πιθανότατα, μια ευρεία χρήση του αντιρατσιστικού νόμου του 1979 μπορεί να αποτελέσει σε συρροή με τα άλλα διαπραττόμενα αδικήματα μια μορφή νομικής ασπίδας κατά της Χ.Α. (παρά τα προβλήματγα συνταγματικότητας που έχει αυτός ο νόμος και τα οποία αξιοποίησε και ο Πλεύρης για την αθώωσή του).

Σε κάθε περίπτωση όμωςα τα όρια μιας νομικής /κανονιστικής αντιμετώπισης της Χ.Α. με δεδομένο και το κρατικό της back up ε’ίναι στενά και πολύ περιορισμένα.

Η αντιμετώπιση της Χ..Α υποθέτει κατ’ αρχήν ένα Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς σε αντιφασιστική κατεύθυνση και το τέλος της υποτίμησης του κινδύνου (αμελούς ή σκόπιμης). Ακόμη και το ΚΚΕ που ποιούσε την νήσσα βλέπει τώρα τον κόσμο του να βάλλεται.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι η Χ.Α. δεν θα νικηθεί στο πεδίο κυρίως των νόμων και διαταγμάτων αλλά στο πεδίο α) της πλήρους πολιτικής της απομόνωσης με μια στρατηγική επανάκτησης τμήματος των πληττόμενων στρωμάτων χάρη σε μια γραμμή ταξικής συναδέλφωσης Ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και β) στο πεδίο της ισχύος και της δυνατότητας πολιτικής αντιπαράθεσης με την Ακροδεξιά, ειρηνικής ή και βίαιης ανάλογα με τις συνθήκες, ακόμη και με την έννοια της αυτοάμυνας γ) στο πεδίο της ανάδειξης του ρόλου του κρατικού μηχανισμού. Ας θυμηθούμε εδώ ότι καμία αντιπαράθεση με τον φασισμό διεθνώς δεν παρέλειψε να αναμετρηθεί και στο πεδίο της ισχύος. Αυτό το έχει καταλάβει στην Ελλάδα ο αναρχικός χώρος. Ας το καταλάβουμε και εμείς.

Read more!