του Π.Σ.
Υπάρχει μια κατηγορία δραστηριότητας που είναι μια ψευδο – δραστηριότητα και έχει σχέση με τον σκληρό πυρήνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την αντιπροσώπευση. Το σχήμα λειτουργεί όπως το downloading μέσω των P2P μεθόδων. Κάποιος αρέσκεται πολύ στο να ακούει μουσική. Το απεριόριστο downloading του δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια μεγάλη ψηφιακή δισκοθήκη που δεν θα ακούσει ποτέ, παρά ένα πολύ μικρό τμήμα της, γιατί δεν υπάρχει χρόνος ποτέ. Η κανονική δραστηριότητα (ακρόαση μουσικής) αντικαθίσταται από μια ψευδο – δραστηριότητα (το downloading) που γίνεται μέσω του διαδικτύου.
Αναθέτουμε στα torrents και το διαδίκτυο κάποιο πάρεργο που αντικαθιστά την κανονική δραστηριότητα που οφείλαμε εμείς να πράξουμε, έτσι ώστε να κάνουμε κάτι άλλο (να ασχοληθούμε περισσότερο με τη δουλειά μας η την οικογένεια μας κλπ).
Κατά τον ίδιο τρόπο, η αντιπροσώπευση δεν είναι πλέον απλά μια διαμεσολάβηση της πολιτικής δραστηριότητας αλλά παίρνει την εξής μορφή. Αναθέτω στα πολιτικά κόμματα την πολιτική ως πάρεργο για να μπορώ εγώ να μην ασχοληθώ με αυτήν και να ασχοληθώ με άλλες μη πολιτικές δραστηριότητες.
... Συνέχεια...Υπάρχει μια κατηγορία δραστηριότητας που είναι μια ψευδο – δραστηριότητα και έχει σχέση με τον σκληρό πυρήνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την αντιπροσώπευση. Το σχήμα λειτουργεί όπως το downloading μέσω των P2P μεθόδων. Κάποιος αρέσκεται πολύ στο να ακούει μουσική. Το απεριόριστο downloading του δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια μεγάλη ψηφιακή δισκοθήκη που δεν θα ακούσει ποτέ, παρά ένα πολύ μικρό τμήμα της, γιατί δεν υπάρχει χρόνος ποτέ. Η κανονική δραστηριότητα (ακρόαση μουσικής) αντικαθίσταται από μια ψευδο – δραστηριότητα (το downloading) που γίνεται μέσω του διαδικτύου.
Αναθέτουμε στα torrents και το διαδίκτυο κάποιο πάρεργο που αντικαθιστά την κανονική δραστηριότητα που οφείλαμε εμείς να πράξουμε, έτσι ώστε να κάνουμε κάτι άλλο (να ασχοληθούμε περισσότερο με τη δουλειά μας η την οικογένεια μας κλπ).Κατά τον ίδιο τρόπο, η αντιπροσώπευση δεν είναι πλέον απλά μια διαμεσολάβηση της πολιτικής δραστηριότητας αλλά παίρνει την εξής μορφή. Αναθέτω στα πολιτικά κόμματα την πολιτική ως πάρεργο για να μπορώ εγώ να μην ασχοληθώ με αυτήν και να ασχοληθώ με άλλες μη πολιτικές δραστηριότητες.
Το σχήμα της αντιπροσώπευσης, παλιότερα, λειτουργούσε ως εξής: Θεωρώ ύψιστης προτεραιότητας την ενασχόληση με την πολιτική δεν μπορώ όμως, λόγω της πολυάνθρωπης κοινωνίας και την έλλειψης χρόνου, να την ασκήσω και την αναθέτω κάπου άλλου. Σήμερα, η αντιπροσώπευση λειτουργεί ως εξής. Δεν θεωρώ την ενασχόληση με την πολιτική υψίστης σημασίας γιαυτό και την αναθέτω κάπου αλλού για να ασχοληθώ με τα πραγματικά σοβαρά πράγματα που με απασχολούν. Ίσως να ήταν πάντα έτσι και να μην το είχαμε καταλάβει.
Γιαυτό και ανθούν οι δημοσκοπήσεις. Το περίεργο με αυτές είναι πως ακόμα διενεργούνται. Η πυκνότητα τους και η συχνότητα τους, λογικά, θα έπρεπε να κουράσει τον κόσμο και να μην απαντά. Όμως, επειδή λειτουργεί το παραπάνω σχήμα της ανάθεσης δευτερευόντων δραστηριοτήτων σε άλλους, ο κόσμος συνεχίζει και απαντά ανενόχλητος. Αναθέτει τη διαμεσολάβηση του αιτήματος και της πολιτικής πρόθεσης στις δημοσκοπικές εταιρίες γιατί ο ίδιος δεν πιστεύει στη προτεραιότητα της διατύπωσης του πολιτικού αιτήματος. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η αποχή. Δεν συμμετέχω στην εκλογική διαδικασία διότι δεν βγαίνει τίποτα από αυτή, είναι δευτερευούσης σημασίας και αναθέτω σε αυτούς που ψηφίζουν τη συνέχιση του πολιτικού συστήματος.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα και η ανάθεση στην πολιτική είναι πλέον ανάθεση δευτερευόντων πραγμάτων με τα οποία δεν αξίζει ο κόπος να ασχολούμαστε (η ανάθεση αυτού του είδους στην παραγωγή και την οικονομία αποτελεί κυρίαρχη πρακτική δεκαετιών), τότε γιατί κατηγορούμε τις σέχτες και τις μειοψηφίες που ασχολούνται παθιασμένα με κάτι το πολιτικό. Γιατί κατηγορούμε τις απεργίες που ταλαιπωρούν όλη την κοινωνία, γιατί κατηγορούμε τις καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών που δεν λαμβάνουν υπόψη το σύνολο των φοιτούντων σε αυτές τις σχολές, γιατί κατηγορούμε τις κινήσεις πολιτών που νοιάζονται για ένα παρκάκι, όταν ολόκληρη η κοινωνία έχει ανάγκη από πάρκινγ;
Μα γιατί η βασική μέθοδος να μην αλλάξει τίποτα και τα πράγματα να συνεχίσουν να γίνονται όπως γινόντουσαν είναι η ανάθεση σε άλλους των υποθέσεων με τις οποίες δεν ασχολούμαστε. Οι σέχτες, οι πρωτοπορίες, οι ολιγάριθμες ομάδες που ασχολούνται με την πολιτική και φαντάζουν αποκομμένες από την υπόλοιπη κοινωνία αποτελούν τον πραγματικό εχθρό. Γιατί οι λίγοι, στην εποχή μας, διαθέτουν μια τρομερή επιτελεστικότητα. Και καλά όταν αυτοί οι λίγοι αποτελούν μια τρομοκρατική ομάδα, αντιμετωπίζονται εύκολα. Τι γίνεται όταν αυτοί οι λίγοι δρουν ανοικτά στη κοινωνία, χωρίς να αναθέτουν τις δευτερεύουσες υποθέσεις τους. Ο Νόμος δεν απαγορεύει να κρατώ την πολιτική για μένα.
*Οι ωραίοι Ζαγοραίοι αποτέλεσαν μια παρέα, μια πολιτιστική σέχτα που έδρασε σε μια μυθική χρονική περίοδο στη λαϊκή συνοικία του Μπουρναζίου. Αντικείμενο λατρείας τους ο λαϊκός βάρδος Ζαγοραίος (…..της Λαρίσης το ποτάμι…..κλπ)
** η φωτό του Canis Libertatis από το flickr
Γιαυτό και ανθούν οι δημοσκοπήσεις. Το περίεργο με αυτές είναι πως ακόμα διενεργούνται. Η πυκνότητα τους και η συχνότητα τους, λογικά, θα έπρεπε να κουράσει τον κόσμο και να μην απαντά. Όμως, επειδή λειτουργεί το παραπάνω σχήμα της ανάθεσης δευτερευόντων δραστηριοτήτων σε άλλους, ο κόσμος συνεχίζει και απαντά ανενόχλητος. Αναθέτει τη διαμεσολάβηση του αιτήματος και της πολιτικής πρόθεσης στις δημοσκοπικές εταιρίες γιατί ο ίδιος δεν πιστεύει στη προτεραιότητα της διατύπωσης του πολιτικού αιτήματος. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η αποχή. Δεν συμμετέχω στην εκλογική διαδικασία διότι δεν βγαίνει τίποτα από αυτή, είναι δευτερευούσης σημασίας και αναθέτω σε αυτούς που ψηφίζουν τη συνέχιση του πολιτικού συστήματος.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα και η ανάθεση στην πολιτική είναι πλέον ανάθεση δευτερευόντων πραγμάτων με τα οποία δεν αξίζει ο κόπος να ασχολούμαστε (η ανάθεση αυτού του είδους στην παραγωγή και την οικονομία αποτελεί κυρίαρχη πρακτική δεκαετιών), τότε γιατί κατηγορούμε τις σέχτες και τις μειοψηφίες που ασχολούνται παθιασμένα με κάτι το πολιτικό. Γιατί κατηγορούμε τις απεργίες που ταλαιπωρούν όλη την κοινωνία, γιατί κατηγορούμε τις καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών που δεν λαμβάνουν υπόψη το σύνολο των φοιτούντων σε αυτές τις σχολές, γιατί κατηγορούμε τις κινήσεις πολιτών που νοιάζονται για ένα παρκάκι, όταν ολόκληρη η κοινωνία έχει ανάγκη από πάρκινγ;
Μα γιατί η βασική μέθοδος να μην αλλάξει τίποτα και τα πράγματα να συνεχίσουν να γίνονται όπως γινόντουσαν είναι η ανάθεση σε άλλους των υποθέσεων με τις οποίες δεν ασχολούμαστε. Οι σέχτες, οι πρωτοπορίες, οι ολιγάριθμες ομάδες που ασχολούνται με την πολιτική και φαντάζουν αποκομμένες από την υπόλοιπη κοινωνία αποτελούν τον πραγματικό εχθρό. Γιατί οι λίγοι, στην εποχή μας, διαθέτουν μια τρομερή επιτελεστικότητα. Και καλά όταν αυτοί οι λίγοι αποτελούν μια τρομοκρατική ομάδα, αντιμετωπίζονται εύκολα. Τι γίνεται όταν αυτοί οι λίγοι δρουν ανοικτά στη κοινωνία, χωρίς να αναθέτουν τις δευτερεύουσες υποθέσεις τους. Ο Νόμος δεν απαγορεύει να κρατώ την πολιτική για μένα.
*Οι ωραίοι Ζαγοραίοι αποτέλεσαν μια παρέα, μια πολιτιστική σέχτα που έδρασε σε μια μυθική χρονική περίοδο στη λαϊκή συνοικία του Μπουρναζίου. Αντικείμενο λατρείας τους ο λαϊκός βάρδος Ζαγοραίος (…..της Λαρίσης το ποτάμι…..κλπ)
** η φωτό του Canis Libertatis από το flickr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου