WHEN YOU INVITE PEOPLE TO "RAVE", YOU ARE INVITING

Revolution - Революция - Rivoluzione - Revolución - Επανάσταση - Révolution -革命

9.7.09

Η εποχή των μειωμένων προσδοκιών

H απόσυρση κλιματιστικών όπως και η απόσυρση ψυγείων που αναμένεται, όμοια με την μείωση του τέλους ταξινόμησης των ΙΧ, αποτελούν πολιτικές μιας εποχής “μειωμένων προσδοκιών”. Είναι πολιτικές περισσότερο μέτρων ενίσχυσης των “φίλων” αντιπροσώπων και εμπόρων και ενισχύσεις του προεκλογικού οπλοστασίου των πολιτευτών της ΝΔ, παρά πολιτικές που πείθουν τους πολίτες που προσδοκούν να βελτιώσουν τη ζωή τους προς το καλύτερο. Φυσικά ως εφαρμοστέες πολιτικές έχουν κόστος. Για την ακρίβεια έχουν πολλαπλά κόστη καθώς όταν ενισχύεις κάποιον, αφαιρείς από τις δυνατότητες ενίσχυσης κάποιου άλλου.
Όμως κανένα από τα παραπάνω μέτρα, όπως και αυτό το οποίο ανακοινώθηκε της επιδότησης της ελαστικής εργασίας των 4 ημερών, δεν αυξάνει φυσικά τον πλούτο της χώρας. Μπορεί να αυξάνει έτι περισσότερο τα κέρδη των εμπόρων και των μεταπρατών, αλλά βασικά προσθέτει στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου και διογκώνει τις δαπάνες του κράτους αλλά όμως σε μη παραγωγικές επενδύσεις.

... Συνέχεια...

Φυσικά αυτό δεν ενδιαφέρει τους κομματάρχες όταν κάνουν τη δουλειά τους, ενδιαφέρει όμως εμάς γιατί στο τέλος τον λογαριασμό τον πληρώνουμε εμείς. Συνεχώς, νέες θυσίες απαιτούνται στο όνομα της μείωσης του ελλείμματος, όταν τα εκατομμύρια που συλλέγονται από τη φορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων διασπαθίζονται σε “δομημένα ομόλογα”, σε συμβάσεις ημετέρων κουμπάρων, σε χρυσόβουλα, σε παράλογες προσλήψεις κλπ.
Όμως είναι αποδεδειγμένο και ιστορικά εξακριβωμένο πως οι περιοριστικές πολιτικές μείωσης του ελλείμματος, οι οποίες μάλιστα ενίοτε συνδυάζονται με παράλληλες πολιτικές τύπου “απόσυρσης” όπως τώρα, ενώ ομνύουν στη μείωσή του ελλείμματος, επιτυγχάνουν το ακριβώς αντίστροφο. Ουσιαστικά και πραγματικά αυξάνουν το έλλειμμα όπως το έκαναν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές Σημίτη ως υπουργού Οικονομίας τη δεκαετία του ’80, οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη & Σημίτη τη δεκαετία του ‘90 & συνεχίζει η κυβέρνηση Καραμανλή σήμερα.
Ακόμα χειρότερα! Η χρηματοδότηση του ελλείμματος γίνεται με δανεισμό από τις τράπεζες την ίδια ώρα που η ΕΚΤ εφαρμόζοντας τα απαγορευτικά θέσφατα του συμφώνου σταθερότητας, διοχετεύει εκτός αγοράς απεριόριστη ρευστότητα προς τις ιδιωτικές Τράπεζες, τις οποίες δανειοδοτεί, έναντι ενεχύρου ομολόγων του δημοσίου, με επιτόκιο παρέμβασης μόλις στο 1%! Με δυο λόγια, οι Τράπεζες οι οποίες δανείζουν με την εγγύηση των ομολόγων του δημοσίου (βλ. 28 δις €) το… δημόσιο π.χ. με 5,5%, έχουν δανειστεί από την ΕΚΤ με 1%! Οι Τράπεζες, ως νέοι “ραντιέρηδες” επιδοτούνται επομένως έως και 4,5% για όσα ποσά δανείζεται το δημόσιο, αποθεώνοντας την κερδοσκοπία που οργιάζει και καταληστεύοντας τους φορολογούμενους, οι οποίοι έχοντας πλήρη άγνοια από την ισοπέδωση πληροφόρησης των ΜΜΕ, λαμβάνουν απαντήσεις κλισέ όπως “το σύμφωνο σταθερότητας δεν αλλάζει”, το “αντιπαραγωγικό Δημόσιο φταίει”, τα “προβλήματα είναι διαρθρωτικά” κλπ.
Αν η κυβέρνηση νοιαζόταν πραγματικά για την εξοικονόμηση ενέργειας θα μπορούσε να κάνει χίλια πράγματα. Από το να απαγορεύσει τη διάθεση ενεργοβόρων συσκευών ή να τις επιβαρύνει με τέλη ώστε να είναι ασύμφορες έως για παράδειγμα την ουσιαστική φορολόγηση των ενεργοβόρων αυτοκινήτων υψηλού κυβισμού. Φυσικά κάνει ακριβώς το αντίθετο ή ακόμα και όταν πράττει “οικολογικά”, αγοράζει για τους βουλευτές της υβριδικά υπεραυτοκίνητα των 100.000€ αλλά κατά τα λοιπά, μειωμένων ρύπων.
Εννοείται πως το δόγμα “ο ρυπαίνων πληρώνει” που αρέσει στην κυβέρνηση να λέει, ακόμα το ψάχνουν στον Ασωπό του εξασθενούς χρωμίου.
Τί έχει συμβεί εδώ όμως; Πού βρέθηκαν τα λεφτά (μιλάμε για δεκάδες εκατομμυρίων) για να τα δίνει ο Χατζηδάκης στους Κωτσόβολους σε “δήθεν” πολιτικές;
Τα χρήματα, ανήκουν στο Επιχειρησιακό πρόγραμμα Ανταγωνιστικότητα (ΕΠΑΝ). Αφορούν στις εγκεκριμένες από την κοινότητα πιστώσεις προς διάθεση για ενεργειακά έργα τα οποία θα έπρεπε να στοχεύουν στον περιορισμό των ρύπων, στην αύξηση της παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ, στην ουσιαστική εξοικονόμηση ενέργειας και γενικά στην επίτευξη των στόχων του Κυότο. Αντ' αυτών, μοιράζονται εν ήδη κουπονιών-λαχνών στους πολίτες καλλιεργώντας και αναπτύσσοντας περαιτέρω πελατειακές σχέσεις αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως ιθαγενείς που τους μοιράζουν καθρεφτάκια.
Πολλοί μπορούν να κάνουν τους σχετικούς υπολογισμούς. Για όσους δεν μπορούν, σημειώνεται ότι η συνολική εξοικονόμηση (κατανάλωση πριν, μείον την κατανάλωση μετά) που επιτυγχάνουν όλες αυτές οι δεκάδες των εκατομμυρίων, ισοφαρίζεται από μια και μόνη, μέτρια σε ισχύ ανεμογεννήτρια.
Ακόμα χειρότερα, με άλλο παράλληλο πρόγραμμα του ΕΠΑΝ, πάλι απορροφώντας πόρους από την “ενέργεια”, πριμοδοτούνται στον προεκλογικό τους αγώνα οι ευαίσθητοι και πασίγνωστοι για τις ευαισθησίες τους Δήμαρχοι, με τη χρηματοδότηση έργων ουσιαστικά καλλωπισμού των μεγάρων τους αλλά και για την πλακόστρωση πλατειών. Λίγο μπετόν παραπάνω στο όνομα της “αειφόρου ανάπτυξης” και του “βιοκλιματικού σχεδιασμού”, λίγο μπετόν αξίας 30 εκ. €.
Έτσι, οι πόροι που θα μπορούσαν να διατεθούν για την ανάπτυξη τεχνολογιών ΑΠΕ εδώ στη χώρα μας, ή έστω για να μειώσουν την εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, γίνονται παρανάλωμα σε ρωμαϊκές φιέστες. Κανένας προγραμματισμός παρά αυτός του γόνατου, κανένας σεβασμός στις διεθνείς δεσμεύσεις και τους όποιους στόχους της χώρας. Όποιος προλάβει και με τους “συμβούλους” πρώτους-πρώτους στον αγώνα για “μπουγάδες” στα κοινοτικά προγράμματα και τελικά τον κάθε Υπουργό να αντιμετωπίζει τα κοινοτικά κονδύλια σαν προσωπική του προίκα καθώς γνωρίζει ότι στο Υπουργείο του είναι προσωρινός. Απλά όταν έρθει ο επόμενος θα ξεκοκαλίσει και θα διαλύσει ότι άφησε ο προηγούμενος.
Όμως αυτή η πολιτική των μειωμένων προσδοκιών1 δεν πρέπει να μείνει και να στεριώσει. Δεν αρκεί όμως μόνο η αποδόμησή της. Χρειάζονται πολιτικές που να διαθέτουν στον πυρήνα τους ένα σύστημα ιδεών που να δείχνει τρόπους πως τα πράγματα είναι δυνατόν αλλά και μπορεί “να γίνουν καλύτερα”, δικαιότερα, πιο ισότιμα, περισσότερο ελεύθερα και πως η εκπαίδευση, η υγεία, το περιβάλλον, η οικονομία ως σύστημα παραγωγής και διανομής του πλούτου, πως το θεσμικό πλαίσιο, οι νόμοι, τα εργασιακά κλπ μπορούν να “βελτιωθούν προς το καλύτερο”.
Η πολιτική πράγματι πρέπει να είναι ένα σύστημα “μεγάλων ιδεών” που οφείλει να κατάγεται από το μέλλον2 για να μας φτάσει τελικά σε αυτό. Δυστυχώς για εμάς σήμερα, ελλείπει η πολιτική και πλεονάζουν τα υποκατάστατα.

Μ.Κ.


1 o τίτλος από το βιβλίο του Paul Krugman. Αφιερωμένο στον Α.Μπούρα ΥφΥΠΟΙΟ
2 Από το ομότιτλο άρθρο του Γ.Σταθάκη από την Αυγή της 6.6.2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: