Η Νεολαία- Το Κακό - Ο Καπιταλισμός

«Πάει χάλασε η νεολαία…..» Συμπαθητικές διαπιστώσεις ηλικιωμένων που κάθονται στα παγκάκια της πλατείας και βλέπουν τις «αλλαγές» της κοινωνίας να περνούν από μπροστά τους. Είναι ένας τρόπος πρόσληψης των αλλαγών. Πρόσληψη και ενσωμάτωση. Όταν βλέπω κάτι το διαφορετικό, το ενσωματώνω μέσα μου ως ανοίκειο, ως ξένο σώμα. Το αποδίδω σε άλλους με παρανοϊκό τρόπο αντί να το αποκλείσω η να το ξεχάσω η να το παραβλέψω με υστερικό τρόπο. Η κοινωνία, ο καπιταλισμός αν θέλετε, δεν αφομοιώνει τα πάντα (όπως πολλοί πιστεύουν) ενσωματώνει τα πάντα αλλά δεν μπορεί να τα αφομοιώσει όλα. Ορισμένα πράγματα όσο και αν ενσωματωθούν πάντα θα είναι μη αφομοιώσιμα. Ένα από αυτά είναι το «κακό» (evil). Τα πράγματα που δεν αφομοιώνονται τα ξερνάμε. Ανακουφιζόμαστε για λίγο και μετά πάλι αισθανόμαστε «ανακατωσούρα». Είναι το «κακό» που το έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε να το αφομοιώσουμε. Είναι η τροφή που μας κάθισε βαριά στο στομάχι. Το «κακό» το έχουμε μέσα μας αλλά δεν μπορούμε να το κρύψουμε, αφού ξέρουμε πολύ καλά ότι η τάση για ξερατό δύσκολα κρύβεται. Θα προσπαθήσουμε, θα ξαπλώσουμε για να συνέλθουμε αλλά μόλις μας έρθει μια σιχαμερή εικόνα στο μυαλό θα τρέξουμε αμέσως στη τουαλέτα. Το «κακό» που έχουμε μέσα μας δεν μπορούμε να το κρύψουμε γιατί δεν μπορούμε να το αφομοιώσουμε. Μπορούμε όμως να το αποδώσουμε στον Άλλο. Η κοινωνία, για διάφορους λόγους και με διάφορες προφάσεις αποδίδει το «κακό» στη νεολαία. Θεωρεί τη νεολαία σαν τον τόπο του «κακού». Η αμερικάνικη κοινωνία, αρχές της δεκαετίας του 70, φοβάται την νεολαία της (Βιετνάμ, αντιπολεμικό κίνημα, χίπις κλπ). Αυτό μας λέει η περίφημη ταινία « Ο Εξορκιστής». Η ελληνική κοινωνία, εν έτη 2007, φοβάται τη νεολαία της (Κουκουλοφόροι, ναρκωτικά, hooligans). Τελευταία παραδείγματα «ενσάρκωσης» του «κακού» ο γιος και η κόρη στελεχών της Αριστεράς. Από τα τελευταία παραδείγματα αντιδράσεων του κόσμου στην κατασκευή «ναών» ακολασίας, οι κινητοποιήσεις εναντίον σταθμών ΟΚΑΝΑ.
Η κοινωνία δεν είναι ότι δεν βλέπει το πρόβλημα, ότι θέλει να το αποκρύψει. Η κοινωνία θέλει να το αποδώσει αλλού. Εκτιμώ πως αυτή η παρανοϊκή προβολή των προβλημάτων στην οθόνη του Άλλου ανησυχεί ιδιαίτερα την εξουσία μιας και βλέπει πως, πέρα από κάποιο σημείο, αυτό δημιουργεί μια καθημερινή δυστοκία, μια περίεργη αναποτελεσματικότητα του πιο αποτελεσματικού οικονομικού συστήματος στο κόσμο - του καπιταλισμού της αγοράς - και μια ηθική απαξίωση του πιο αποδεκτού πολιτικού αντίστοιχου του - της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - μπροστά στο παραμικρό πρόβλημα της καθημερινότητας.

Βασικό κείμενο αναφοράς για τα παραπάνω είναι το «Το πολιτικό ύφος της παράνοιας – ψυχαναλυτικές σημειώσεις σχετικά με το φθόνο της ζωής» του Massimo Recalvati και σε μετάφραση του Άκη Γαβριηλίδη, αδημοσίευτο ακόμα.

P.S (Τρώτε ελαφρά το βράδυ)